Archive | juni 2014

Andere keuzes maken, ik daag mezelf uit nu!

Ik had besloten om dit jaar geen kleding te kopen, gewoon om eens te merken wat dat met me doet. Ik heb op zich genoeg geld om kleding te kopen, dus daar doe ik het niet voor. Volgens mijn echtgeniet heb ik ook genoeg kleding, maar ik ben een vrouw……bovendien heb ik gemerkt dat het mij een groot gevoel van vrijheid geeft als ik veel kleur en verschillende lengtes rokken en jurken heb hangen. Dus het is maar hoe je het bekijkt. Op zich heb ik trouwens best genoeg. Ik heb nog geen dag zonder gezeten, heb me in de winterse maanden warm genoeg kunnen kleden en draag elke dag kleding die ik fijn en mooi, comfortabel en desgewenst ook praktisch vind.

In Januari droomde ik nog veel over mooie nieuwe kleding kopen, over maffe schoenen en gave laarzen, om dan te beseffen dat 2015 nog best ver weg was. Inmiddels is dat stukken minder, en 2015 stukken dichterbij. De grootste uitdaging kan Lorelei wel eens worden, met allemaal prachtige supervrouwelijke kleding in de kramen….. Daar heb ik namelijk al diverse keren hele mooie en fijne kleding gekocht!

Wat ik nu merk is dat het me bewuster maakt van wat ik verlang. Dat ik nu geen ruime keuze in t-shirts heb, dat merk ik wel op. Ik heb er slechts 3, waarvan 1 wit en 1 zwart, dus weinig kleurkeus, dat is jammer. Maar geen ramp. Ik ben nog aan het voelen welke kleur dan het meest gewenst is, voor als ik weer bij koop. Dit huis, op de grond en half vrijstaand, is namelijk een stuk koeler dan de flat waar ik eerst woonde, waar ik aan alle kanten werd warm gestookt zeg maar.

Dus de topjes die ik daar veel droeg blijven nu liggen voor de echte warme dagen, of ergens onder of voor een avond dansen. Ik verlang dus nu naar leuke mooie luchtige vrouwelijke topjes voor eroverheen, gehaakt (leuk: gaatjes!!) of een doorzichtige blouse. Die heb ik nu niet, dus dat kan ik nu dan verlangen. Ook goed. Die vrouwelijke-over-een-topje-heen-kleding zou ik ook wel willen combineren met een praktisch sportshirtje, gewoon omdat ik me nou eenmaal graag mooi aankleed, en op de fiets graag zo’n sportshirt draag om minder last te hebben van mijn eigen zweet en van het afkoelen. Ik wil dus combineren, merk ik. Gister zag ik in een leuk klein winkeltje echt prachtige vrouwelijke kleding, om gelijk verliefd op te worden! Ik heb het niet gekocht, niet eens gepast, maar wel opgeslagen met het idee er te gaan shoppen als ik volgend jaar voor die ene bruiloft iets nieuws ga uitzoeken! Daar kan ik me nu al op verheugen! 😉

Komende herfst en begin van de winter zal ik ook wel voelen dat ik bepaalde kleuren leggings en sokken mis….ik hou ervan om alles leuk op elkaar af te stemmen en kleuren terug te laten komen, dat gaat niet meer met alles goed lukken, weet ik nu al. Het maakt dat ik niet de balans kan vinden die ik graag zou maken. Nu ik er zo over schrijf besef ik dat dit experiment me dus ook confronteert met mijn drang naar balans en voorspelbaarheid. Terwijl ik met mijn werkleven een andere kant op wil en dus andere dingen zal moeten doen!

Als je altijd dezelfde keuzes maakt, zal je altijd hetzelfde resultaat bereiken!

Zo is het natuurlijk ook! Dus dit is ook heel goed voor me! Dus ik ga er nog lekker mee door tot eind van dit jaar. Het voelt ook als geld uitsparen als ik dan die leuke mooie kleding toch maar niet koop….. Van die gevoelens kan ik genieten! Net als van verlangen wat ik dan misschien volgend jaar wel weer ga kopen.

Verder draag ik erg veel kleding van de Godin in Jezelf en daar kan ik eindeloos mee combineren, met andere Godinnenjurken als ook met andere kleding. Nog steeds maak ik opeens een nieuwe combinatie! En in het oude shirt met kapotte elleboog ga ik maar eens de schaar zetten! Wat knippen en knopen, eens kijken of het leuk wil worden, zo niet, dan is het pech gehad! Dus mijn creativiteit word ook hier weer geprikkeld, en dat voelt wel lekker!

Schoenen en laarzen koop ik ook niet nu, het enige dat ik wel gekocht heb, is een wit petje tegen de zon. Ik verdraag namelijk slecht de volle zon op mijn hoofd en op de fiets is een hoed met brede rand niet handig, omdat het wel eens voor mijn gezicht waait en dus gevaarlijk is. Dus vanuit de keus voor mijn gezondheid heb ik voor een paar euro iets gekocht. Vanuit mijn gevoel zou ik er meer willen, zodat het ook leuk kleurt met andere kleding als het zo uitkomt, maar voor nu hou ik me even in. Kortom, voor het meeste is alles wel in huis, om het warm en droog en comfortabel genoeg te hebben, dus in wezen heb ik niks nodig.

De vrouw in mij verlangt echter wel weer eens naar iets nieuws, een mooie nieuwe zwierige kleurige rok, of een prachtige witte gehaakte ……

Ik verlang nog lekker even door…..

Luisteren naar wat geschilderd wil worden.

Jun27

De laatste tijd ben ik een verandering aan het doormaken als het gaat om mijn schilderijen. Ik verlaat het vertrouwde pad dat ik de laatste jaren leerde kennen. Ik ben nieuwsgierig en open voor andere vormen, andere manieren en vroeg laatst ook een tip aan iemand. Dat maakte dat ik met gesso en zijdepapier aan de slag ging en mijn schilderij als het ware voorbewerkte. Daarna was het wachten tot alles weer opgedroogd was, zodat ik kon gaan schilderen. Blauw en groen, en dan in allerlei tinten, zo voelde het. Omdat ik met de voorbewerking opstaande randjes had gecreëerd was het een hele andere ervaring van verven voor me. Met een superdunne kwast ging ik aan de gang. Voorzichtig steeds een beetje verder…… soms lag het werk weer een paar weken stil. Vandaag voelde ik dat het af was, nadat ik dus wel minstens vijf keer ermee bezig ben geweest door de tijd heen! Een heel nieuwe ervaring. Door de randjes draaide ik ook geregeld met het schilderij-in-wording. Dat werpt letterlijk een andere blik op het geheel. Heel bijzonder op toen op een dag opeens te voelen dat er een bootje in wilde! Vandaag was de tijd rijp en kwam er een bootje, in woelige baren!

Het was heel anders dan anders……en heel bijzonder. Het vraagt me om nog meer te luisteren, te voelen naar wat er geschilderd wil worden. Het vraagt me om vertrouwde kaders los te laten, vertrouwde manier van doen ook. Het haalt me dus uit mijn comfortzone, zogezegd. Aangezien ik graag dingen in mijn leven wil veranderen, is dit een hele mooie fijne manier om me in beweging te krijgen! Ik merk dat het ook invloed heeft op andere dingen. Dat ik stappen zet die ook ver buiten mijn comfortzone liggen, maar die ik wel doe. Met het gevoel van een hoge berg te springen! En dan maar vertrouwen dat ik kan vliegen en dat het universum me draagt. Sinds ik zo bezig ben, komen er ook steeds allerlei cadeautjes op mijn pad, een gesprek dat me verder helpt. Mijn echtgeniet die door een verdiepingsweek die hij gevolgd heeft opeens heel helder ziet wat er in mij gaande is en me zo dus op weg kan helpen met de volgende stap zetten en inzicht krijgen. Ik voel me gesteund door het leven!

Verder is er een andere schilderij dat in etappes gemaakt wenst te worden. Dat staat dan tussendoor voor de tv te wachten, te vertellen en uit te stralen wat er nog nodig is…. Grappig om te voelen dat ik dan opeens “weet” dat er links nog rood nodig is, of rechts meer geel…… Vandaag heerlijk bezig geweest en mijn hart gaat er van stralen!

Ook het gebruik van pastelkrijt is nieuw voor me, dat geeft weer een ander gevoel in het creëren en andere sensaties ook. Het is mooi te combineren met verf heb ik ontdekt! Dus ik ga heerlijk verder op mijn ontdekkingsreis!! In Verbinding met het hogere en mezelf.

Als iets werkelijk goed voor je is, is het dat ook voor de ander.

Jun11

Al jaren ben ik hiervan doordrongen. Ooit, bij mijn scheiding in 2003 voelde ik dit heel sterk, al begreep ik het nog niet echt. Later hoorde ik van mijn ex dat het toch wel waar was, ondanks zijn eerdere verzet en weerstand dat ik hem verliet.

Later ging de vader van mijn jongste bij me weg en ook nu bleek het goed voor mij te zijn, hoe pijnlijk en heftig ook. Ik kwam er sterker en zelfbewuster weer uit! Liefdevoller naar mezelf en meer in balans dan ooit tevoren!

En nu is mijn lieve echtgeniet een week weg. Toen hij me dit een paar weken geleden voorlegde gebeurde er van alles in mij. Mijn hoofd keek praktisch en zag geen logistieke bezwaren, dus: “Ja, het kan, ga maar!” Mijn gevoel was daar heel anders over en ik kreeg pijn in mijn buik ervan. En naarmate het dichterbij kwam werd ik echt heel verdrietig, tranen met tuiten heb ik gehuild! Ik ben toen ook op zoek gegaan in mezelf, wat gebeurt er nou werkelijk? Waarom ben ik zo verdrietig?

Ik kwam uit bij een heel klein meisje in mij, een baby ook. En heb ze omhuld met mijn liefde en zorg. Met mijn volwassenheid en tederheid en kracht. Ik heb ze beschermd en verteld dat ze veilig zijn. En alle oude tranen gehuild, heel intens gehuild. Ik heb het verdriet erkend en er helemaal laten zijn. Toen werd het rustiger in mij.

Op de dag van vertrek heb ik mijn liefste uitgezwaaid, zonder tranen, zonder drama. Wellicht heb ik alle tranen wel vergoten in zijn veilige armen, ruim een week geleden. En die dag heb ik een heerlijke dag met mijn twee jongste kinderen gehad. Wel was het heel fijn om ’s avonds even te horen hoe mijn echtgeniet het maakt. En in de ochtend word ik wakker met een lief smsje. Het is weinig, voor zo’n aandachtsjunk als ik ben. En het is op afstand, terwijl ik zo knuffelig ben aangelegd. Dus ja, het is gek om in bed niet verstrengeld te liggen, geen gekriebel op mijn rug voor ik in slaap val. Geen kus en knuffel. Geen warm lijf tegen het mijne, wat met deze benauwde warmte zelfs wel eens te veel voelt. Maar toch, nu mis ik het wel een beetje. Maar niet ondraaglijk. Ik doe mijn dingen, ben rustig en in balans. Ik merk dat aan hoe het huis is, opgeruimd en net als wanneer we samen zijn. Als het chaos is in mij kan ik dat niet, dan ontstaat er acuut chaos in mijn huis. Dus het gaat lekker nu.

Hij kiest met deze week voor zichzelf, voor iets wat erg goed voor hem is nu. En ik ben trots dat hij die stap zet! En door het doorvoelen en serieus nemen van mijn eigen pijn ben ik zelf weer een stukje heler. Mijn innerlijke kindjes zijn weer vrolijker en voelen zich gekoesterd.

En zo kan ik leven wat ik hem met ons huwelijk heb beloofd: elkaar steunen in onze groei, zelf groeien en elkaar naar grotere hoogtes brengen! Dat is wat we NU doen! In liefde verbonden.

Ik heb besloten dat ik mag genieten en maak tijd voor leuke dingen, evenals tijd voor werken aan wat mijn passie heeft! Mijn neiging was het te zwaar maken voor mezelf, gelukkig werd ik daar op gewezen. Ik mag namelijk kiezen, elke dag weer.

En ik kies voor Liefde en Licht. ♥

Vaders worden te vaak onderschat.

Jun4

Steeds vaker wordt er gescheiden, en ik hoor, tot mijn stomme verbazing zo vaak weer dat vooral de moeders de kinderen opeisen. Dat ze de meeste zorg dragen, nemen. Dat vaders maar af en toe mogen zorgen. En zodra moeder eens kwaad is, nou, dan houdt ze het kind toch lekker bij zich….dag pappa! Ja, echt! Woest maakt me dat. Kinderen hebben beide ouders nodig. En de meesten hebben een pappa en een mamma. En als je in de gelukkig omstandigheden bent dat je beiden nog leeft, vind ik dat je zorg moet delen! Het is voor kinderen al traumatisch genoeg dat er gescheiden wordt, al kan een lang huwelijk vol drama ook traumatisch werken. Dus soms is het wel degelijk de beste oplossing. Maar dan moet je wel zorgen dat je de zorg deelt, dat het kind niet in een situatie komt waarin de ene ouder veel minder in beeld is. Ik ben gescheiden, 2 keer zelfs, helaas. Maar met beide vaders heb ik vanaf het begin co-ouderschap, zodat de kinderen ons evenveel moeten missen. En dus ook evenveel zien. En dan ook om en om het weekend, en door de week de helft van de tijd. Zodat een kind gewoon echt zijn of haar leven met je kan delen, of je nou hier of daar woont. Schooldagen zijn toch anders dan weekends ten slotte.

De laatste jaren hoor ik steeds vaker dat er bewust gekozen wordt voor de eerste jaren bij mamma, en als het kind dan 6 of 7 jaar is, dan mag pappa wel weer in beeld komen, als hij geluk heeft. De fout die daar gemaakt wordt, naar mijn idee, is dat de moeder vele malen belangrijker gemaakt wordt dan pappa. Terwijl toch beiden nodig waren om het kind op de wereld te zetten. Een vader heeft andere energie dan een moeder. Moeders zijn vaak voorzichtiger, beschermender en vaders juist wat ruwer. Dat is ook onderzocht naar mijn weten, maar kijk om je heen en je ziet de vaders hun kinderen hoger de lucht in gooien, ruwer stoeien en de moeders roepen veel sneller: pas op! Zo werkt de natuur. En het is erg onnatuurlijk om de ene ouder bewust buiten spel te zetten.

Verder hebben mannen in ieder geval een andere energie dan vrouwen. De vaders, zeker degenen die goed in hun mannelijke energie zitten, zullen een beschermende energie hebben voor hun gezin, een energie die veiligheid biedt, waarbinnen een kind de wereld kan verkennen. Als ik terugvoel naar mijn vroege jeugd en mijn vader voel, dan voelt het alsof er twee enorme handen me koesteren en dragen! Dat is wat vaders over het algemeen doen.

Een scheiding is niet makkelijk, waarschijnlijk voor iedereen. Maar de ouders horen toch echt de verantwoordelijkheid te nemen en hun kind te verzorgen. Om de beurt, als in één huis niet meer werkt. En als je samen besluit dat het dan toch anders gaat dan half/half, dan is het in ieders belang om je aan de gemaakte afspraken te houden. Zeker in het belang van het kind, want dat geeft houvast, en houvast is veiligheid te midden van de enorme onrust die een scheiding toch al met zich meebrengt. En ook als vers gescheiden partners, kun je je het beste aan de afspraken houden, weet ik uit ervaring. Dan is het gewoon helder. Jij jouw dagen, de ander de andere dagen, geen gezeur. Niet proberen te manipuleren, of ruilen en dan scheef gaan kijken, omdat je opeens toch weer meer, of juist minder….. Dat flexibeler omgaan met afspraken kan vaak in een later stadium wel. Als je allebei het verdriet en de boosheid hebt verwerkt, een plek hebt gegeven en weer echt een leuk leven hebt opgebouwd zonder de ander.

Ik heb ooit gehoord dat de eerste periode vlak na de scheiding het meest zegt over hoe je uiteindelijk als ex-en met elkaar om zal gaan. Mijn eerste ex en ik zorgden goed voor elkaar. We kochten zelfs samen nieuwe pannen voor de één en nieuw bestek voor de ander. Heel apart, en tegelijk heel komisch. Toen het daadwerkelijk apart wonen een feit was, en zeker toen er nieuwe partners kwamen was het soms nog wel ruzie, zoeken naar nieuwe balans en eigenlijk vooral vechten voor ons plekje als echte ouder. Pas toen dat lekker liep, konden we met gemak dagen ruilen. Op school kom ik tegenwoordig vaker met zijn huidige vrouw op 10-minutengesprek dan met hem, zo loopt het, en af en toe vieren we met de kinderen samen hun verjaardagen weer. Mijn tweede ex en ik hadden in heel korte tijd, in goed overleg de spullen verdeeld, een ouderschapsplan opgesteld, wat al was ingevoerd. Ook hier was er weer een tijd gedoe, maar vooral door de pijn van zijn plotselinge vertrek, nieuwe partners et cetera. Inmiddels loopt ook ons contact prima, vangen we als het moet even elkaar op, of ons kind, als het zo uit komt. En soms zijn we gewoon even samen pappa en mamma, en ons kind geniet daarvan!

Ik hou zielsveel van mijn kinderen, van allemaal. En de eerste tijd na de scheidingen vloog ik tegen de muren op van verdriet dat ik ze moest missen als ze bij pappa waren. Maar ik hou zo zielsveel van ze, dat ik ze hun pappa en mamma gun! In de loop der jaren went het wel, zo’n ritme van kinderen thuis en een stil, rustig, kind vrij huis. Alleen de langere vakanties, die blijven zeuren. De eerste dag dat mijn kinderen weg zijn, zeker als ze fysiek ver weg gaan, ben ik niet te genieten. Dan huil ik, ben ik rusteloos en voel ik het lijntje vanuit mijn hart enorm uitrekken…… Dat doet pijn, en dat mag. Want het blijft tegennatuurlijk om je jonge kinderen zonder jou zo ver weg te weten.

De vakantieperiode dat ze er wel zijn, is weer extra genieten en extra vermoeiend, want fulltime moederen ben ik gewoonweg niet meer gewend.

Als ik het er met de kinderen wel eens kort over heb, dan merk ik toch dat ze blij zijn met de keuze die we maakten, zodat ze ons allebei evenveel zien en met ons allebei gewoon de band hebben kunnen opbouwen die je als kind nou eenmaal met je ouders opbouwt. Inclusief het afzetten als puber, zowel bij mij als bij hun vader.

Kinderen verdienen als het even kan, allebei hun ouders! En daarvoor moeten de ouders hun eigen drama’s maar even terzijde schuiven en hun kind voorop stellen. Pas als je dat kan, ben je volwassen bezig.