In de weg van een Nieuwetijdskind goed begeleiden is het belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Te luisteren ook naar het Innerlijke kind in jezelf.

Dat jongste niet altijd goed begrepen wordt op school, dat raakt mij als moeder. Later voelde ik dat het ook mijn pijn raakte van vroeger, het raakt aan het niet gezien worden, niet gehoord worden, niet herkend worden. Toen, in de jaren 70 en 80, was er ook nog niet veel bekend over de tijd die nu steeds krachtiger wordt. Dus het is vrij logisch dat ouders, leerkrachten en anderen niet zagen wat er te zien was. Ze wisten het niet en wat je niet kent, kun je soms letterlijk niet zien, schijnt. Dus het is niemand te verwijten, maar verdrietig is het wel. Ik voelde me dus zo alleen en onbekend op aarde. Pas vele jaren later kwam er herkenning; vriendinnen, vrienden, mensen die ik her en der op opleidingen en festivals begon te ontmoeten….. er zijn er meer van mijn soort!

Mijn jongste kan niet met autoriteit omgaan, zo noemen ze dat op school. Hans Stolp zegt hierover: Nieuwetijdskinderen willen alles uitgelegd krijgen, ze willen als gelijkwaardig gezien worden en dus in een zinvolle samenwerking met hun ouders naar volwassenheid toe groeien. Een dergelijk proces laat zich beter met het woord ‘begeleiding’onder woorden brengen dan met het traditionele woord ‘opvoeding’, dat allerlei oude noties en gevoelens oproept. Ook vergelijkt Hans Stolp Nieuwetijdskinderen met ijsbrekers, dragers van de nieuwe energie en levenshouding die bij het Watermantijdperk hoort. Alles wat nog van het oude Vissentijdperk is en wat niet meer dient, dat raken zij aan met hun gedrag en manier van doen, met hun Zijn. (mijn woorden gebaseerd op stukje uit het boek: De levensopdracht van nieuwetijdskinderen. Wie ze zijn en wat ze ons leren, van Hans Stolp)

Mijn jongste kan dus, denk ik, niets doen aan zijn houding, in die zin dat het zijn taak op aarde is om alles wat niet meer past daar van bewust te maken. Het autoritaire past niet in de Waterman-energie, die over verbinding en eenheid gaat, over vanuit je hart leven. Dus zal hij dwarsliggen op school, simpelweg om dat duidelijk te maken. Dit alles gebeurt uiteraard op een niveau waarvan hij zich niet bewust is. Hij voelt zich wel druk in zijn hoofd, zegt hij soms. Hij wil graag alles begrijpen, het moet immers wel nut hebben (blog  http://blog.freyheid.nl/bewust-zijn/het-moet-wel-nut-hebben/) . Die innerlijke drijfveer is gewoonweg zó krachtig, dat hij zich niet simpelweg kan onderwerpen, zoals ik wel deed. En met dat onderwerpen was ik verdwenen. Al zag men dat niet, denk ik. Mijn taak als ouder is de school hierover vertellen, Aydens boodschap als het ware vertalen voor ze. Ik heb dan ook wat leesvoer meegegeven waarvan ik denk dat het goed kan zijn om als school mee bezig te gaan. Een hele spannende stap, tenslotte was ik altijd erg verlegen…….. en twee doorgewinterde juffen roepen al snel dat kleine meisje wakker. Toch heb ik het gedaan en gelukkig word ik hierin volledig gesteund door mijn ex, vader van jongste. En ook door mijn huidige echtgeniet, maar die was niet bij het gesprek aanwezig, ex wel.

Dat kleine meisje in mij is weer erg aanwezig, ze wil nu wel praten en zich uiten, via mij, volwassen Freya. En dat kan nu ook, met stapjes gaan we samen op pad, ik schrijf, ik deel. Zij heeft zoveel inzichten en ik nu de moed van een volwassen vrouw die nodig is om er mee naar buiten te komen. Ik zorg dus dat die innerlijke stem ruimte krijgt, dat mijn innerlijk kind zich kan uiten, alsnog. Dat het serieus genomen wordt en zich veilig kan voelen in de warmte van mijn volwassen moederhart. Door dit te doen, kan ik nu ook voor mijn kind staan, zorgen dat ze hem wel zien, volledig, zoals hij is, en het liefst ook met de boodschap die hij, en andere jonge kinderen op school, uitdraagt! Daarmee ben ik nu ook ijsbreker, geen makkelijke taak, wel een noodzakelijke. Ik zie de kinderen onder mijn ogen meer en meer veranderen. Ik zie ook dat hij niet anders kan dan doen wat hij doet.

Tegelijkertijd is het onze taak als opvoeders om stevig op aarde te landen, de meesten zijn daar niet volledig, ook voor mezelf blijft dat punt van aandacht. Dus steeds weer goed voor mezelf zorgen, aardende dingen doen zoals: wandelen, kleien, grondingsoefeningen, tuinieren, hardlopen, wat maar bij je past. (hardlopen doe ik niet) En ik zoek informatie, steeds weer, ik wil groeien en mijn kind helpen groeien. Samen doen we nu oefeningen uit het boekje Stilzitten als een kikker. van Eline Snel, een boekje vol praktische tips over mindfulness. Met CDtje, vorige week vroeg hij zelf of we een oefening konden doen. Deze kinderen leren hun energie te voelen, te weten wat van hen zelf is, is erg belangrijk. Evenals ze leren zelf de rust te vinden, te midden van alle hoorbare, zichtbare en onzichtbare prikkels die onze wereld tegenwoordig overspoelt. Dat is waar ik mee bezig ben en wat ik graag doorgeef. Dus als je meer wil leren hierover blijf me dan vooral volgen, binnenkort ga ik workshops geven aan ouders van Nieuwetijdskinderen!