Laatst een zonsverduistering, die vooral de dag tevoren erg heftig voelde voor mij. Tijdens de verduistering zelf heb ik een regressiesessie ondergaan waarin ik veel heb losgelaten. Oude stukken, familie-stukken, karmische stukken, van alles kwam voorbij. Dit leven, vorig leven, buitenaards leven, ook daarin kwam van alles voorbij. De zonsverduistering kwam daar bij helpen, met de krachtige energie. Tenminste dat lees ik bij astrologen die ik volg…..en nu dan bijna een maansverduistering. Ook dat brengt van alles teweeg.
Zelf liep ik een tijdje met pijn in de nek/schouders rond en een soort hoofdpijn die ook geen gewone hoofdpijn was. Dat is net over en vervolgens is mijn keel bezig, het kriebelt, ik probeer thee en thijm en honing, maar het helpt allemaal maar weinig. Lees ik net een stuk waarin staat dat middeltjes niet zullen helpen. Meditatie en acceptatie van verandering kan wel helpen. We verschuiven in onze energie. Oude dingen willen opgelost.
Dat herken ik wel. Opeens was ik vandaag spontaan aan het chatten met iemand die mijn hart destijds erg diep raakte, en andersom. En heel opeens was dat diepe contact ook weer op een superlaag pitje komen te staan. Ik kwam een grote Liefde tegen, en ook aan de andere kant gebeurde er veel…. En opeens moet het eruit, dat het zo gek voelde toen, dat er nog een laagje onder zit, van onaf. Van verdriet ook wel, van pijn die ik weg had gestopt. Bijzonder hoe dat opeens boven komt. Ik moet me gewoonweg uiten nu, steeds weer.
Niet alleen tegen een ex-geliefde. Ook als ik iemand ontmoet die ik leuk vind, waar ik een klik mee voel, ik uit het steeds vaker wel, en steeds vaker ook vrij snel. Maar wat is die klik nou? Zo’n klik laatst ook met iemand dat ik dacht: Ik ken jou ergens van. Wellicht van biodanza, paar jaar geleden. Zou wel erg bijzonder zijn, want meestal vallen de mannen me op, niet de vrouwen, eerlijk gezegd. Andere opties die ze noemde konden wat mij betreft niet, simpelweg omdat ik er te weinig of niet geweest ben. En dan rest mij deze nog: een vorig leven. Of wellicht zelfs een parallel-leven. Dat voelt zo logisch als wat voor mij. Hoe dan ook, er is een lijntje en dat maakt dat ik in Verbinding wil en ga. Gelukkig krijg ik vaak een positieve reactie op vriendschapsuitnodigingen. We delen, en gelijk best wel diepe dingen die er werkelijk toe doen. Heerlijk vind ik dat!
Mijn Ziel verlangt naar openheid, naar gelijkgestemden. Liefde is een manier om die te vinden. De “klik” is een hele duidelijke manier ook. Als het echt belangrijk is, volgt er vaak een gevoel van lichamelijke aantrekking, heb ik inmiddels gemerkt. Dat betekent niet dat ik met iedereen tot wie ik me aangetrokken voel gelijk ook een relatie moet aangaan, dat zou wel erg druk worden trouwens. Het wijst me echter wel de weg naar waar ik iets te leren heb, op te schonen, te ontdekken of te brengen. Hoe sterker de aantrekking die ik voel, des te belangrijker het kan zijn, voor mij, voor de ander, voor beiden. Vanuit mijn gevoel volg ik die weg steeds meer en meer.
Nieuwe mensen komen weer meer en meer op mijn pad, simpelweg omdat ik na een tijd van veel thuis zijn en naar binnen keren, nu weer meer naar buiten keer, nieuwe mensen ontmoet ook. Ook komen “oude bekenden, ex-geliefden” weer op mijn pad, om dingen alsnog op te schonen, te zuiveren, af te sluiten. Uit te praten, te vergeven, los te laten. Of wellicht om elkaar weer een stapje verder te helpen op ons pad, juist de goede dingen tegen elkaar te zeggen, die je omdat je elkaar goed kent, kan zeggen als geen ander. Zo is er iemand in mijn leven die de kunst verstaat om steeds precies even die mail te sturen, of dat te zeggen, waardoor ik weer een stap kan zetten op mijn levenspad. Andersom doe ik dat geloof ik ook wel eens. Niet eens bewust, vaak meer vanuit de Verbinding die er simpelweg is.
De kunst is nu, om steeds goed te voelen,w at klopt er NU nog voor mij? Is dit voedend? Of is het tijd af te sluiten? Wat zit er in dit contact voor mij? Waarom kom ik deze persoon weer tegen? Ik vind het leuk om dat te ontdekken, om er mee te spelen, om mijn hart te laten spreken en de Lente voluit toe te laten in mijn Ziel.