Ken je dat gevoel, dat je iemand ziet en gelijk denkt: Wauw! Die is leuk! Ik heb het steeds vaker lijkt wel.

Hoewel ik het al puber ook al sterk herkende, gelijk iemand leuk vinden, of heel stom, ook dat was er ooit, wederzijds zelfs, haha. Dat was bij de jongerengemeente op de Hoorneboeg, waar ik in mijn jeugd en vroege volwassenheid vele heerlijke weekenden doorbracht, op zoek naar de zin van het leven en mezelf. Bij het afscheid zei diegene toen: we hebben elkaar nooit gelegen. Zo puur. Het was waar, uiteindelijk leerde ik hem wel zijn plek te geven en te gunnen in de groep die er was, waar ik zelf ook mijn plek mocht hebben. Misschien kwamen we dat doen. Erkennen dat dat kan, onder moeite te doen om vrienden te worden, dat zijn we niet.

Gelukkig heb ik vaker de leuke klik. Het sterkst was die ooit in een biodanza-ontmoeting. Ik danste met iemand die ik dit leven nooit eerder gezien had en besefte dat ik van hem hield. Dat blijkt tot op de dag van vandaag ook zo te zijn. Toch hoeft dat niet altijd. Een aantal jaar geleden kwam ik een mooie man tegen waar ik “als een blok voor viel”. Ik deed na afloop van die dag moeite hem te vinden, wat via internet en met wat vage gegevens die ik had vrij snel lukte. Ik nam contact op, we hadden een enkele ontmoeting. Romantisch waren zijn gevoelens echter totaal niet voor mij. Ik heb hem wel verteld wat er bij mij speelde toen. Dat was mooi om te doen. Soms was er maanden geen contact en laatst nam hij weer contact met mij op, kwam langs en we hebben heerlijk gekletst. Praten, echt contact. Werkelijk op hetzelfde level zitten en elkaar aanvoelen. Begrijpen op diep niveau. Een rijke ervaring, voor ons allebei. Dat was wat die KLIK destijds al wist. Dat maakte dat ik het contact zocht. Inmiddels lijkt hij meer en meer te zijn op het level waar ik zijn Ziel al herkende destijds. Nu kunnen we elkaar spiegelen, werkelijk belangrijke dingen delen in een sfeer van vriendschap en veiligheid.

Vaak had ik het idee dat die klik betekende dat er een romantische relatie aan vast hoorde te zitten. Dat is echter lang niet altijd het geval. Die klik is een teken van je Ziel dat de ander jou iets te bieden heeft, of jij die ander. Dat jullie iets wezenlijks kunnen betekenen in elkaars leven. Dat kan kort zijn, of lang, een verschil wat je, als je eerlijk durft te voelen, zelf wel weet. Met mijn echtgeniet had ik gelijk een klik, in stilte. Pas na een jaar gaven we er woorden aan, maar toen volgde er ook vrijwel direct een huwelijksaanzoek en na 8 maanden waren we getrouwd! ZO sterk voelen wij beiden dat we man en vrouw zijn. Een gegeven op diep niveau, waar ik met mijn verstand niks van snap, maar gevoelsmatig niet omheen kan en wil. Inmiddels zijn we bijna 2 jaar getrouwd, erg gelukkig samen en steunen we elkaar in onze groei en ontwikkeling, maken samen pret en ontdekken nieuwe werelden. De relatie die ik voor hem had, duurde slechts 7 maanden. In de eerste weken was al duidelijk dat het geen levenslange relatie zou zijn, achteraf bleken we dat beiden gevoeld te hebben. Toch zijn we het aangegaan en hebben we 7 zeer bijzondere, intense en liefdevolle maanden gehad. Ondanks de diepte van de pijn van het loslaten erna, had ik het niet willen missen. Dus ook hier was het al duidelijk, en koos ik toch voor de relatie, hoe kort het ook zou zijn. Onze liefde is nog altijd bijzonder, maar niet meer zo fysiek. Het contact soms in totaal andere sferen, lees: dromen en elders, soms maanden niet op het aardse vlak. Nog altijd kunnen we elkaar raken en inspireren op onze levensweg!

Als ik nu, gelukkig getrouwd, iemand ontmoet en die klik voel, word ik niet klakkeloos verliefd. Ik ga na wat er dan is. Zo ontmoette ik een half jaar geleden iemand die me diep raakte. Diegene blijkt me nog steeds op de juiste manier te kunnen raken, om net even een stap buiten mijn comfortzone te zetten bijvoorbeeld. Iets wat een lieve vriendin ook wel lijkt te proberen, zonder effect. En als hij dan hetzelfde doet, reageert er iets in mij wel. Op die manier betekent hij een stimulans om te groeien. Verder niet. Als ik die klik genegeerd had, vanuit het denken: ik heb al een relatie en hij ook, dan zou ik die specifieke stimulans gemist hebben, terwijl die er wel degelijk toe doet! Dit is duidelijk zo’n klik waar verder niks romantisch mee gebeurt en helemaal okee is.

Ik denk dat veel mensen uit angst voor onrust, wellicht zelfs overspel, mooie kliks uit de weg gaan. Gevoelsmatig weet je namelijk dat er een klik is, en dat dat werkelijk wat betekent voor je. Het is echter aan jou wat je kiest. Je hebt altijd een keuze, ook de keus om wel of niet verliefd te worden en de keus er iets mee te doen. Dus mocht je weer eens een klik ervaren, onderzoek dan eens wat het is in die ander dat je raakt. Doet diegene iets wat jij nooit durfde? Voel je je veilig een stukje van jezelf te delen, wat je anders vaak verborgen houdt? Er kunnen zoveel redenen zijn, het kan je zoveel moois geven.

Zelf heb ik ook wel eens een sterkte klik ervaren, die achteraf bleek het een zielsafspraak te zijn. Beiden hadden we in dit aardse leven moeite met grenzen. Persoonlijke grenzen vooral. Ik snapte er niks van, werd me er op mijn 17e van bewust dàt ze er überhaupt waren. Maar ja, weten dat er eens grens is en begrijpen hoe dat werkt zijn twee dingen. In de dertig was inmiddels toen ik deze persoon ontmoette. De aantrekking was enorm, romantisch ook even. Maar al snel gebeurden er dingen waarin duidelijk werd dat het over grenzen ging. Hij kon, eindelijk, duidelijk zijn grens trekken. Ik kon, eindelijk, voelen wat er bedoeld werd èn, nogal belangrijk, er rekening mee houden! Een heftig proces, voor beiden, met schuldgevoelens naar elkaar, bleek jaren later. Het mooie was dat we elkaar jaren later nog eens ontmoetten en beiden gegroeid waren, mede door dit proces. Ook voelden we beiden een sorry naar elkaar, want in de heftigheid van het proces ging het niet altijd even netjes zeg maar. In de pijn die zo’n zielsafspraak raakt kan je gekke sprongen maken. Uiteindelijk hebben we elkaar weer eerlijk in de ogen kunnen kijken en het alsnog liefdevol kunnen afsluiten!

De vraag is dus eigenlijk vooral: Wat wordt er nu gespiegeld in jouw leven?

Een paar weken geleden besefte ik dat ik ooit, in een ander leven heel symbiotisch was met mijn zus toen. Zelfs in de dood lieten we elkaar niet los, samen gingen we ten onder. Ons lot zo met elkaar versmolten dat we samen strandden….. Onze zielen dus lange tijd samen gebleven. Dit leven ben ik op aarde, zij niet. Even was ze bij me, als mijn kindje, in mijn schoot……. te kort om geboren te worden als mensenkind. Te lang om niet te missen en te vergeten. Voor altijd in mijn hart. Toen zij niet meer bleek te leven heb ik dagen en nachten gehuild. Letterlijk. Ik herinner me weinig anders dan dat ik huilend in slaap viel en ook huilend weer wakker werd. Achteraf denk ik dat ik die bijzondere connectie wel degelijk herkend heb, al kon ik het toen totaal niet benoemen……en zwanger zijn is de ultieme symbiose………dag en nacht samen, bij alles wat je doet. Ik heb ook altijd erg genoten van de zwangerschappen, van het magische ‘samen zijn in mijn lijf” . (niet zo van alle fysieke kwalen trouwens)

Inmiddels heb ik dus helder dat we toen heel symbiotisch waren en dat er met haar heengaan nu, als foetus, ook een deel van mijn energie verloren ging, met haar mee. Zwervend in de kosmos of zo. In die bewuste sessie, waarin we weer helder contact hadden, heb ik haar alle energie die nog van haar was, terug gegeven. Mijn eigen energie heb ik terug gehaald, evenals de levensvreugde, de overgave, en zo nog wat kwaliteiten die ik toen losgelaten heb. Zij zal me gidsen, van waaruit zij nu is. In onze harten is de liefde voelbaar, onze Zielen zijn verbonden in liefde. Onze energie is niet meer verstrengeld, niet meer beklemmend. We zitten beiden weer in onze eigen energie, zodat we kunnen doen wat wij te doen hebben. Dat is zoveel gezonder. Dan kan je je eigen unieke Zijn leven.

Uniek zijn is soms vreselijk lastig, zeker als in een symbiotische relatie verstrikt raakt. Het bijzondere van symbiose is het dubbele dat er is. Het gaf mij destijds, vanaf mijn 15e in de verkering en vanaf mijn 18e in het samenwonen echt zoveel geborgenheid, veiligheid en liefde. Dat is het mooie wat symbiose te bieden heeft. Het gaf me een héél veilige plek om te zijn. Te leven, mee te deinen in het ritme van geliefde en familie. Niet bezig met wie ik werkelijk was of wat ik werkelijk wilde. Simpelweg onderdompelen in de staat van zijn die de symbiose bracht. Heel gelukkig met hem dichtbij. Vaak heel alleen als hij er niet was. Dus veranderde de koestering en veilige haven ongemerkt in een kooi en ketting. Het gevoel de ander te verliezen als hij iets alleen deed, zonder mij, was immens groot. De angst de ander vrij te laten, daarmee ook, onhandelbaar diep. Dus hielden we vast, ik zeker.
Vanuit de koestering die ik voelde, begon ik te klampen, te grijpen. Bang voor elke stap alleen, zowel de mijne als de zijne. Dus deden we heel veel samen. Op het eind had ik geen idee meer waar ik begon en hij eindigde, of andersom. Want de verschillen vielen volledig weg. Een éénzijn dat me uiteindelijk verstikte, al besefte ik dat achteraf pas echt goed. Een éénzijn waarin ik heel veel deed wat ik diep van binnen uit mijn eigenheid niet zo zou doen. Dat bleek later, toen ik opeens zo anders ging leven en me er beter bij voelde. Loskomen voelde ook als scheuren, zo vergroeid waren we. Pas daarna besefte ik hoe ik hem al die jaren had tegengehouden in zijn groei. Ik voelde het zelf pas toen een zeer wezenlijk iets wakker werd in mij.

De symbiose is fijn als je net samen bent om een mooie basis te leggen. Het is echter wel heel belangrijk om in een liefdesrelatie je eigenheid te bewaren. En die eigenheid te leven vooral. De eigenheid waar je partner ooit voor viel, waarschijnlijk.
In mijn huidige huwelijk kwam er na 20 maanden samen een duidelijke kentering, zo rond ons eenjarig huwelijk. We voelden beiden een transformatie in onze relatie en doen sindsdien weer meer dingen ook los van elkaar. En zoeken elkaar ook steeds weer op, ons Ons te voeden. Er is nu een mooie balans.

Mijn Ziel wil duidelijk dat ik dit leven ervaar wat symbiose is, hoe het voelt als mens. Wat het zo fijn maakt, zoals ik dat in de eerste 10 jaar van mijn eerste echte relatie heb ervaren.

Het kan zo heerlijk zijn, symbiotisch zijn in je relatie. Altijd de ander heel dichtbij, alles samen willen doen en als je niet bij elkaar bent veel bellen en schrijven. Destijds, eind jaren 80, schreef ik 3 brieven per week, trouw maakte ik steeds op tijd voor de lichting het wandelingetje naar de brievenbus….. Bellen deden we op de vaste lijn, dus ja, die mochten we lang niet altijd uren bezet houden, helaas. Laatst vroeg een 18-jarige mij hoe we dat dan deden, want we hadden toch geen mobieltje? Oh, wat erg, bellen en dan zijn vader aan de lijn krijgen??? Haha, wat een wereld van verschil. Op zondagavond huilde ik tranen met tuiten, de vrijdagavond was mij nog veel te ver weg! Jaren leefden we zo, van brief naar brief, van weekend naar weekend.
Toen we samen leefden belden we nog altijd graag en vaak, in de pauze op het werk. Als hij vertraging had op weg naar huis, was ik al snel in alle staten. Duizenden keren zag ik hem voor dood liggen, in mijn paniek werkelijk gescheiden te worden van die grote liefde. Inmiddels leven we beiden ons eigen leven, beide gelukkig.

Tevens loop ik sindsdien ook tegen de valkuilen van symbiose aan. Je symbiotisch voelen met een partner die vrijheid wenst is echter een héél lastig gevoel. Altijd het gevoel teveel te zijn, steeds weer horen dat “hij ruimte nodig heeft”…. Ruimte die je niet hebt, omdat je van binnenuit voelt de ander vast te willen houden. Ik heb er flink mee geworsteld, en de mannen in mijn leven hebben flink wat af gezucht. Want na die éne kwamen er vooral mannen die ruimte wilden, die niet wensten dat ik gelijk opvloog zodra ik de sleutel in het slot hoorde. Die “gewoon even rustig hun jas willen ophangen en binnen willen komen” Wat heb ik daar mee gestoeid zeg! Het gaf mij ten onrechte, vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg was, dat de ander mij niet meer leuk vond.

Mijn neiging tot symbiose maakt het bijvoorbeeld nog altijd lastig mijn geliefde vrijheid te gunnen. Activiteiten zonder mij. Niet slechts lijdzaam accepteren dat hij dat doet, omdat ik hoor en zie dat hij dat nodig heeft. Ik heb echt moeten leren om de ruimte die dan vrij komt als kostbare ruimte voor mezelf te ervaren. Om er van te genieten zelfs, even alleen. De ene keer gaat het me beter af dan de andere keer. Ten tijde van dit schrijven (oorspronkelijk op papier) heb ik me, voor de verandering, een los gemaakt van thuis. Het werkt!

Inzicht in hoe mannen en vrouwen verschillen, en in wat de verschillende behoeftes zijn, hebben mij hierin zeker geholpen. Opeens waren er mensen die me vertelden over dat een man af en toe even in zijn grot moet zitten, alleen. Ongestoord. En als dat niet letterlijk kan, dan in ieder geval wel figuurlijk. Dat is goed voor ze. Even simpelweg Zijn, alleen hun eigen energie. Even geen geklets en gevoelens delen. Om daarna, gelouterd weer hun geliefde te omarmen en veroveren, gelukkig!