Het zal in de lente van 2009 geweest zijn, of misschien in de zomer, dat ik afscheid nam van mijn broeken. Omslagbroeken, gewone broeken, broeken met bloemen, zwangerschapsbroeken …. Allemaal gingen ze de deur uit. Wat voelde ik me vrouwelijk , en dat zou ik uiten in mijn kleding! Voor mij alleen nog rokken en jurken, vaak lang! Jarenlang hield ik dat vol, zo’n 6 volle jaren.
Pas in de zomer van 2010 durfde ik het aan om me een paar dagen te omhullen met alleen vrouwen, op het Lorelei Festival. En veel vond ik ook nog eng….
In de zomer van 2014 paste ik eens een spijkerbroek in een winkel. Zat als gegoten, maar kopen deed ik niet…. Mijn echtgeniet gaf wel eens een hint, dat hij benieuwd was hoe het mij zou staan, een broek, en dat het vast mooi was, mijn vrouwelijke rondingen goed zichtbaar…
Mei 2015 bestelde ik een rode broek, en trok hem aan. Onwennig voelde dat. Voelde kouder op mijn onderrug en dijen, gewend als ik inmiddels was aan extra laagjes daar, shirt, legging, rok, truitje, alle lagen vonden elkaar daar altijd weer, extra warm dus. Maar het staat me wel en mijn echtgeniet geniet er echt van :-).
Hieros Gamos Festival, juni 2015. Ik was er van donderdagmiddag tot en met zaterdagavond met alleen vrouwen. De mannen hadden hun eigen terrein en waren slechts hoorbaar in de verte, en een keer te voelen, toen ze in stilte van de vuurloop naar het water liepen (later gecheckt bij mijn liefste namelijk) Met allemaal vrouwen deden we vrouwendingen, kwamen er kwetsbare stukken aan bod. Op de website had ik al gelezen over de workshops en van eentje moest ik huilen, dus daar ging ik heen. Love your lijf! Omdat veel vrouwen ermee worstelen. Dat hun lichaam zo drastisch verandert als ze moeder zijn geworden, of in de overgang komen. Herkenbare verhalen kwamen voorbij. Blij met zoals je lijf VOELT, maar niet blij als je het in een spiegel ZIET. Omdat we ons vanbinnen zoveel jonger en vaak ook dunner voelen dan we zijn. Ook ik. Mijn buik, die acht zwangerschappen ontving, waarvan 4 voldragen. Enorm uitgerekt, en weer gekrompen. Ik hou niet van sporten, na mijn laatste miskraam was er ook geen mogelijkheid voor, verkrampt als mijn lijf toen was. En ik liet het zo. Pas als ik mijn lichaam in een spiegel zag, schrok ik wel eens, dat randje onderaan mijn buik. En die dijen, best dik. Mijn billen de verkeerde vorm en mijn borsten wel heel erg groot, al vind ik dat laatste soms af en toe lastig.
We gingen ermee aan de slag, met behulp van de 4 vragen van Byron Katie. Is het echt waar dat mijn buik lelijk is? Uhm….hier kwam de twijfel….ik hoorde geliefden die zeggen hoe heerlijk vrouwelijk en zacht mijn buik is, de liefde die ze me gaven, mijn buik gaven. Ik voelde dankbaarheid dat mijn kinderen er woonden. Elk mens is uniek, ieder heeft zijn of haar eigen vorm, lelijk en mooi zijn oordelen, dus Nee, ik kon er niet zeker van zijn dat mijn buik lelijk is. Kan ik zeker weten dat dat waar is? Nee dus. Hoe voel ik me als ik dit geloof ? Maar als ik het geloof, dan ben ik onzeker, wil me verstoppen, mijn buik verhullen in kleding, mijd ik spiegels en omlaag kijken en ga ik uit onbehagen vaak ook emotie-eten, oftewel chocola vreten. En hoe zou ik me voelen als ik dit niet geloof, ook al is het nog altijd diezelfde buik? Dan zou ik mezelf omarmen zoals ik ben, zeker van mezelf zijn, liever met mezelf omgaan, gezonder eten en mijn buik liefdevol strelen zo af en toe, ook naakt voor een spiegel! En draai het eens om… Mijn buik is mooi. Mijn gedachten over mijn buik zijn lelijk. Mijn buik is vrouwelijk. En opeens lag ik vol liefde mijn buik te strelen en te koesteren. Wat een genot om dit te voelen. Ook in de spiegel kijkend ben ik zoveel milder naar mezelf.
Maar ik snap het wel. Ik krijg al jaren van mijn moeder te horen dat ik te dik ben en dat dat niet goed is. Ik dijde in de zwangerschap van mijn 4e kind weer erg uit, terwijl ik maatje 38 had toen ik zijn vader leerde kennen….. en hij vond het toch minder aantrekkelijk. Dat soort woorden, misschien niet echt lelijk bedoeld, komen ongemerkt toch zoveel dieper binnen in een geest, verankeren zich en met het heersende modebeeld van slank en jong is mooi, is het funest.
Dit ging ook voor mijn billen op, misschien nog wel meer dan voor mijn buik en dat beseffen was een schok. In de veilige omarming van een lieve sister aldaar, die me uitnodigde mijn gevoel toe te laten, brak er iets. Ik huilde mijn ongehuilde tranen en besefte opeens dat ik stopte met broeken dragen uit pure onzekerheid over mijn billen. In rokken met lange vestjes zijn ze zoveel minder zichtbaar. Ik besefte welke woorden en van wie mij zo diep geraakt hadden dat de onzekerheid grip op mij had gekregen. Ik besefte, met diepe dankbaarheid, dat de liefdevolle aanrakingen van mijn echtgeniet, zijn lieve woorden over hoe mooi ik ben, mij langzaam helpen dit stuk te helen. Die eerste rode broek had ik immers al in huis en gedragen! Heel veel oude opgekropte emoties kwamen naar boven. Heel veel kon ik loslaten. Inmiddels heb ik, met echtgeniet , een supervrouwelijke broek gekocht en er nog 2 besteld. Zodat ik nu kan kiezen waar ik zin in heb, broek, rok of jurk, lang of kort, zwabberend of strak.
En ik besefte dat mijn gedachten me beschermd hadden, door te doen alsof ik zo vrouwelijk was dat broeken overbodig waren, mij beschermden tegen de diepe pijn van afwijzing die daar onder zat. Pas toen het weer veilig genoeg was, kon ik dit onder ogen zien!
