Kinderen hebben veiligheid nodig, dat weten we denk ik allemaal wel. En anders is het wel iets dat iemand je wil vertellen. Maar wat is dat dan, en hoe geef je dat?
Gister kon ik heel goed voelen hoe ik die veiligheid eigenlijk zelf geef. Ik had vier gastkindjes hier. Waarvan twee elkaar voor het eerst zagen. Dat vraagt altijd even tijd, ze zoeken samen een nieuwe plek in de groep als het ware. Het ene kind is wat drukker, het andere komt nog niet altijd even goed voor zichzelf op, kortom er was best een pittige dynamiek. Temidden daarvan was ik aanwezig, heel bewust, alert op alle signalen van alle kindjes. Om beurten kwamen ze ook geregeld even bij me zitten, op schoot, lekker veilig. Samen lezen, knuffelen, rollen met de bal en elkaar uitdagen, met de blokkenstoof vanaf mijn dijen. Dan weer wat losser, door de kamer rennen, spelen met auto’s en treinen, onder tafel klauteren over de balken die daar zitten. Tot het opeens weer even spannend werd en er letterlijk veiligheid gehaald werd in mijn armen.
En al die tijd was ik echt goed aanwezig, iets waar ik jaren over gedaan heb, omdat ik als kind altijd erg afwezig was, ik zweefde met mijn hele innerlijk en gevoel in de veilige hemelse sferen. Dus aanwezig zijn is niet mijn natuurlijke staat van zijn, zeg maar. Toen iedereen na de lunch heerlijk in bed lag te slapen, voelde ik dan ook dat ik hard gewerkt had. Ik had letterlijk honger. Ik had zoveel aarde-energie nodig gehad, dat ik mezelf weer mocht bijvullen. Behalve goed eten heb ik ook weer heel bewust mijn voeten op de grond gevoeld, en de aarde-energie tot me genomen. Aarde-energie is er voor ons allemaal in overvloed. Als je vanuit je stuit, of vrouwen vanuit de baarmoeder (voel maar eens het verschil) een koord voorstelt dat vanuit de aarde energie omhoog haalt, dan voel je je steviger worden. De aarde steunt ons. Je kan je voorstellen dat je net als een boom wortels hebt, vanuit je voetzolen en stuit/baarmoeder. In het begin voelde ik het niet, maar vertrouwde erop dat het me voorstellen goed genoeg was. Inmiddels ben ik me meer bewust van allerlei sensaties in mijn lijf, hoe subtiel ook, en voel ik wel degelijk verschil. Jonge kinderen aarden nog veel via hun moeder, of in afwezigheid van hun moeder via een andere volwassene. In dit geval deden ze dat gister dus alle vier via mij.
Als je je hier niet bewust van bent, dan ben je al snel echt supermoe! In de tijd dat ik net alleenstaande moeder was, was ik de dag dat mijn drie kinderen weer bij mij kwamen echt heel heftig. Nu weet ik dat zij toen alledrie gelijk weer op mijn energie inhaakten en zichzelf bijvulden. (mamma-tanken wordt het hier thuis letterlijk genoemd) Toen had ik echter geen idee, en het kleine beetje aarde-energie dat ik had, was niet toereikend voor ons vier. Met als gevolg dat ik me doodmoe voelde en de kinderen prikkelbaar waren omdat ze tekort kwamen. Gaandeweg leerde ik hier over. Kinderen vragen je dus letterlijk om stevig te staan! En naarmate de kinderen groter worden, leer ik ze hoe ze ook zelf aarde-energie kunnen halen bij Moeder Aarde. Met wortels uit hun voeten. Of heel spelenderwijs in een rijdende trein los blijven staan. Zeker als een trein over wissels gaat, vraagt dat een stevige aarding, anders val je om.
Verder zit veiligheid in de grenzen die ik aangeef. Niet slaan, maar aaien of een knuffel geven. Daar steeds weer aan herinneren, liefdevol voorbeeld geven, elke keer weer opnieuw. Grenzen stellen leer ik ook nog altijd bij. Ik was van nature erg grenzeloos, met mijn gevoel in de hemel……letterlijk dus grenzeloos om zo ver uit te reiken. Kinderen gedijen echter beter als er duidelijke grenzen zijn. Die zoeken ze dan ook graag op, zeker in de peuterfase, als er besef komt van ik en de rest van de wereld. Het is niet altijd leuk, voor opvoeders kan het erg vermoeiend zijn. Maar als die grens steeds hetzelfde is, zal een kind voelen dat het weet waar het aan toe is en dat geeft duidelijkheid. Het verzet zal na verloop van tijd ook sneller weer verdwijnen, want : oh ja, hier is die grens, dat is ook zo. En als het weet dat het niet verandert, dan is acceptatie er ook sneller. Ook hiervoor is aarde-energie van groot belang. Iets, wat denk ik, mannen van nature meer hebben dan vrouwen. Zij bieden de kaders, de oevers, vrouwen stromen meer als water, vormen zich gaande weg. Maar ieder mens heeft er iets van in zich, en kan het ook zeker ontwikkelen.
