Een paar weken geleden besefte ik dat ik ooit, in een ander leven heel symbiotisch was met mijn zus toen. Zelfs in de dood lieten we elkaar niet los, samen gingen we ten onder. Ons lot zo met elkaar versmolten dat we samen strandden….. Onze zielen dus lange tijd samen gebleven. Dit leven ben ik op aarde, zij niet. Even was ze bij me, als mijn kindje, in mijn schoot……. te kort om geboren te worden als mensenkind. Te lang om niet te missen en te vergeten. Voor altijd in mijn hart. Toen zij niet meer bleek te leven heb ik dagen en nachten gehuild. Letterlijk. Ik herinner me weinig anders dan dat ik huilend in slaap viel en ook huilend weer wakker werd. Achteraf denk ik dat ik die bijzondere connectie wel degelijk herkend heb, al kon ik het toen totaal niet benoemen……en zwanger zijn is de ultieme symbiose………dag en nacht samen, bij alles wat je doet. Ik heb ook altijd erg genoten van de zwangerschappen, van het magische ‘samen zijn in mijn lijf” . (niet zo van alle fysieke kwalen trouwens)
Inmiddels heb ik dus helder dat we toen heel symbiotisch waren en dat er met haar heengaan nu, als foetus, ook een deel van mijn energie verloren ging, met haar mee. Zwervend in de kosmos of zo. In die bewuste sessie, waarin we weer helder contact hadden, heb ik haar alle energie die nog van haar was, terug gegeven. Mijn eigen energie heb ik terug gehaald, evenals de levensvreugde, de overgave, en zo nog wat kwaliteiten die ik toen losgelaten heb. Zij zal me gidsen, van waaruit zij nu is. In onze harten is de liefde voelbaar, onze Zielen zijn verbonden in liefde. Onze energie is niet meer verstrengeld, niet meer beklemmend. We zitten beiden weer in onze eigen energie, zodat we kunnen doen wat wij te doen hebben. Dat is zoveel gezonder. Dan kan je je eigen unieke Zijn leven.
Uniek zijn is soms vreselijk lastig, zeker als in een symbiotische relatie verstrikt raakt. Het bijzondere van symbiose is het dubbele dat er is. Het gaf mij destijds, vanaf mijn 15e in de verkering en vanaf mijn 18e in het samenwonen echt zoveel geborgenheid, veiligheid en liefde. Dat is het mooie wat symbiose te bieden heeft. Het gaf me een héél veilige plek om te zijn. Te leven, mee te deinen in het ritme van geliefde en familie. Niet bezig met wie ik werkelijk was of wat ik werkelijk wilde. Simpelweg onderdompelen in de staat van zijn die de symbiose bracht. Heel gelukkig met hem dichtbij. Vaak heel alleen als hij er niet was. Dus veranderde de koestering en veilige haven ongemerkt in een kooi en ketting. Het gevoel de ander te verliezen als hij iets alleen deed, zonder mij, was immens groot. De angst de ander vrij te laten, daarmee ook, onhandelbaar diep. Dus hielden we vast, ik zeker.
Vanuit de koestering die ik voelde, begon ik te klampen, te grijpen. Bang voor elke stap alleen, zowel de mijne als de zijne. Dus deden we heel veel samen. Op het eind had ik geen idee meer waar ik begon en hij eindigde, of andersom. Want de verschillen vielen volledig weg. Een éénzijn dat me uiteindelijk verstikte, al besefte ik dat achteraf pas echt goed. Een éénzijn waarin ik heel veel deed wat ik diep van binnen uit mijn eigenheid niet zo zou doen. Dat bleek later, toen ik opeens zo anders ging leven en me er beter bij voelde. Loskomen voelde ook als scheuren, zo vergroeid waren we. Pas daarna besefte ik hoe ik hem al die jaren had tegengehouden in zijn groei. Ik voelde het zelf pas toen een zeer wezenlijk iets wakker werd in mij.
De symbiose is fijn als je net samen bent om een mooie basis te leggen. Het is echter wel heel belangrijk om in een liefdesrelatie je eigenheid te bewaren. En die eigenheid te leven vooral. De eigenheid waar je partner ooit voor viel, waarschijnlijk.
In mijn huidige huwelijk kwam er na 20 maanden samen een duidelijke kentering, zo rond ons eenjarig huwelijk. We voelden beiden een transformatie in onze relatie en doen sindsdien weer meer dingen ook los van elkaar. En zoeken elkaar ook steeds weer op, ons Ons te voeden. Er is nu een mooie balans.
Mijn Ziel wil duidelijk dat ik dit leven ervaar wat symbiose is, hoe het voelt als mens. Wat het zo fijn maakt, zoals ik dat in de eerste 10 jaar van mijn eerste echte relatie heb ervaren.
Het kan zo heerlijk zijn, symbiotisch zijn in je relatie. Altijd de ander heel dichtbij, alles samen willen doen en als je niet bij elkaar bent veel bellen en schrijven. Destijds, eind jaren 80, schreef ik 3 brieven per week, trouw maakte ik steeds op tijd voor de lichting het wandelingetje naar de brievenbus….. Bellen deden we op de vaste lijn, dus ja, die mochten we lang niet altijd uren bezet houden, helaas. Laatst vroeg een 18-jarige mij hoe we dat dan deden, want we hadden toch geen mobieltje? Oh, wat erg, bellen en dan zijn vader aan de lijn krijgen??? Haha, wat een wereld van verschil. Op zondagavond huilde ik tranen met tuiten, de vrijdagavond was mij nog veel te ver weg! Jaren leefden we zo, van brief naar brief, van weekend naar weekend.
Toen we samen leefden belden we nog altijd graag en vaak, in de pauze op het werk. Als hij vertraging had op weg naar huis, was ik al snel in alle staten. Duizenden keren zag ik hem voor dood liggen, in mijn paniek werkelijk gescheiden te worden van die grote liefde. Inmiddels leven we beiden ons eigen leven, beide gelukkig.
Tevens loop ik sindsdien ook tegen de valkuilen van symbiose aan. Je symbiotisch voelen met een partner die vrijheid wenst is echter een héél lastig gevoel. Altijd het gevoel teveel te zijn, steeds weer horen dat “hij ruimte nodig heeft”…. Ruimte die je niet hebt, omdat je van binnenuit voelt de ander vast te willen houden. Ik heb er flink mee geworsteld, en de mannen in mijn leven hebben flink wat af gezucht. Want na die éne kwamen er vooral mannen die ruimte wilden, die niet wensten dat ik gelijk opvloog zodra ik de sleutel in het slot hoorde. Die “gewoon even rustig hun jas willen ophangen en binnen willen komen” Wat heb ik daar mee gestoeid zeg! Het gaf mij ten onrechte, vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg was, dat de ander mij niet meer leuk vond.
Mijn neiging tot symbiose maakt het bijvoorbeeld nog altijd lastig mijn geliefde vrijheid te gunnen. Activiteiten zonder mij. Niet slechts lijdzaam accepteren dat hij dat doet, omdat ik hoor en zie dat hij dat nodig heeft. Ik heb echt moeten leren om de ruimte die dan vrij komt als kostbare ruimte voor mezelf te ervaren. Om er van te genieten zelfs, even alleen. De ene keer gaat het me beter af dan de andere keer. Ten tijde van dit schrijven (oorspronkelijk op papier) heb ik me, voor de verandering, een los gemaakt van thuis. Het werkt!
Inzicht in hoe mannen en vrouwen verschillen, en in wat de verschillende behoeftes zijn, hebben mij hierin zeker geholpen. Opeens waren er mensen die me vertelden over dat een man af en toe even in zijn grot moet zitten, alleen. Ongestoord. En als dat niet letterlijk kan, dan in ieder geval wel figuurlijk. Dat is goed voor ze. Even simpelweg Zijn, alleen hun eigen energie. Even geen geklets en gevoelens delen. Om daarna, gelouterd weer hun geliefde te omarmen en veroveren, gelukkig!
