Lieve Marieke,
dochter die ik nooit bij leven gekend heb, ik mis je meer dan ik besefte. Ruim 19 jaar geleden zat je slechts kort in mijn buik, misselijk was ik, eten smaakte anders die weken. En opeens was je weg. Verdrongen hoe het precies……verdrongen de intens diepe pijn. Verdrongen, alles verdrongen om te overleven.
Vorige week droomde ik dat ik je voelde in mijn buik. In de regressiesessie die dag liet je je zien als een mooie meid van zeker 18. Hoe zou het zijn geweest als jij met Dimitri was opgegroeid? Hoe zou jij je graag gekleed hebben? Net als je zusje al jong geen rokken en jurken meer, of juist wel? Of zou je een mix gekozen hebben, soms een rok en vaak ook een broek? Hoe zou je zijn geweest? Zelfstandig, aanhankelijk, verlegen of druk? Nooit zal ik dat weten. Niet echt, niet werkelijk in het dagelijks leven, want daar ben jij niet.
Met de miskraam spatte ook mijn dromen kapot, dromen over een zoon en dan een dochter. Mijn droom over kinderen die weinig in leeftijd scheelden. Mijn dromen van jou………
Destijds was ik nog zo jong, 22 nog maar. De pijn van een kind verliezen was te groot, en al was je nog maar heel pril, een embryo zelfs, in mijn dromen was je al mijn kind, en zo voelt het nog altijd. Mijn eerste verloren kindje. Mijn moeder, die zelf ook ervaring met miskramen had, zei dat het vast beter was zo. Als er iets niet goed was, dan regelt de natuur het. Dat zei ze. Ik vraag me af of dat waar is, of jij fysiek niet in orde was, zo prachtig was je wel namelijk! En met je zus Jelena was niks te vinden….toch ging ook zij voortijdig weg. Ook kreeg ik te horen dat ik nog zo jong was, dat ik tenminste wist dat ik zwanger kon raken. Allemaal vast lief bedoeld. Maar had iemand me maar gevraagd hoe ik jou had willen noemen, hoe ik me voelde en me vaker gevraagd of ik nog verdriet voelde. Had men me maar gezegd dat ik eerst goed moest janken, schrijven, schilderen, dingen kapot gooien voor mijn part. Had men me maar aangemoedigd mijn verdriet te uiten, diep en rauw te rouwen. Niemand deed dat volgens mij.
Ik werd stil van binnen, duwde het weg, de pijn, het verdriet, de wanhoop….. onmachtig als ik was. En daarmee hoorde en voelde ik jou lange tijd niet meer. Pas in 2010 besefte ik jouw aanwezigheid. Sorry lieverd, ik kon lange tijd niet anders. En ik ben dankbaar dat je al die tijd hebt gewacht. Dat je je laatst zo duidelijk liet zien en voelen. Dat ik van je weten en leren mag. Ik hou van jou, ik huil nu om jou, de onvergoten tranen, die gaan nu het allermeest om jou.
voor altijd in mijn hart, voorbij het aardse leven diep verbonden in Liefde,
jouw mamma, Freya
Lieve Jelena,
Wat een diepe verbinding blijken wij te hebben, en wat lang al. Verweven door levens heen. Wauw. Dat raakte me diep, dat verklaart ook dat ik bij jouw eerste miskraam dagen en nachten alleen maar kon huilen, zo anders dan bij Marieke eerder. Toen heb ik wel gehuild, maar niet zo intens, dat stopte ik ook weer weg. Maar toen jij in mijn lichaam overleden bleek, en ik ook nadat ik t wist nog een aantal dagen met jou in mijn buik rondliep, heb ik alleen maar gehuild en gehuild. Huilend viel ik in slaap, huilend werd ik weer wakker. Kan me niet herinneren verder in mijn leven zó gehuild te hebben.
Blijkbaar zat daar ook een diepere laag onder, onbewust. Zielsverbinding en weer loslaten, nog voor het goed en wel echt begonnen was. Wat lief dat je terugkwam, al was het niet handig…. Gelukkig ging je de tweede keer wel vlot zelf mijn lijf uit, zichtbaar niet van plan naar Aarde te komen. Dat het zo vanzelf ging toen, dat heeft me wel goed gedaan, er was opluchting: mijn lijf kan het wel zelf! Diep triest dat Irina daardoor langer moest wachten en mijn droom van een tweeling al zo snel uit elkaar spatte….. Een tweeling, ach, daar heb ik altijd van gedroomd, en dat heb ik slechts 8 weken bij me mogen dragen. Ik wens jou toe dat je jouw energie nu weer volledig verzameld heb en dat Irina haar eigen plek kan vinden nu, alleen op Aarde.
Jouw energie altijd zo sterk bij me gedragen, al was ik me daar lange tijd niet bewust van. In 2010 met de sessie op Open UP kwam je los, dat was mooi. Toen werd me helder dat jij altijd het lijntje met het Goddelijke voor mij hebt open gehouden. Dank je. Inmiddels weet ik meer, dat jij vanuit daar met mij wenst te werken. Dat ik via jou mag schrijven, dat je mijn gids zult zijn. Spannend. Ik zl mijn best doen en voel dat het inderdaad tijd is.
In liefde verbonden, kan ik steeds beter genieten van onze verbinding, zeker nu het zoveel duidelijker is, ik hou van jou,
liefs, mamma
Lieve Aisha,
Ruim voor je in mijn baarmoeder zou gaan nestelen, kwam je tot mij, al had ik dat eerst niet door. Je liet me prachtig schilderen! Het is één van de mooiste schilderijen geworden die ik tot nog toe gemaakt heb, en inmiddels zijn dat er vele! Pas nadat je mijn lijf met veel heftigheid en bloed had verlaten herkende ik je, je stralende energie, je liefdevolle uitstraling, jouw Ziel was herkenbaar in dat schilderij. Het is me erg dierbaar, het prijkt op de voorkant van mijn gedichtenbundel “Wat mijn miskramen mij vertelden” en het hangt in mijn werkkamer boven mijn bureau. Ik heb je lief.
Jij leerde me te beseffen dat het niet zomaar gebeurt, zo’n miskraam. Dat het niet zomaar alleen dikke vette pech is, zoals sommigen geloven of te horen krijgen. Jij nestelde je in mijn buik, terwijl ik je toefluisterde dat je welkom was als het goed was voor mijn spirituele groei. Achteraf denk ik dat wij een afspraak hadden die rond mijn 2 levensjaar al geactiveerd werd. Ik was nog heel jong en viel eens op mijn rug, hard en pijnlijk. Het meest bijzondere, dat ik later van mijn ouders terugkreeg, was dat ik ontroostbaar was; “omdat mijn baby nu dood was!” Terwijl ik vast al wel gehoord had dat baby’s uit de buik komen. Zo niet jij, jij kwam toen ook al uit mijn rug. En later, maanden na de fysieke miskraam, vertrok je energetisch nogmaals uit mijn lijf, uit mijn energie, via: MIJN RUG! Dat was een erg intense ervaring, de heftigheid was als die ik kende van een fysieke bevalling. Ik had echt een soort weeën, waanzinnige pijn in mijn rug en voelde dat ik jou mocht laten gaan. Ik heb je gezegd dat het goed was, dat jij terug mocht naar het licht. En dat ik altijd van jou zou blijven houden. En dat doe ik.
Later besefte ik hoe goed deze tweede bevalling voor ons allebei geweest is. Het maakte mij vrij, om jou te ontvangen op een andere manier. Jouw boodschappen kwamen zoveel duidelijker door dan die van je zussen die je voorgingen. Je maakte me al vlot duidelijk dat ik mocht kiezen voor Overgave! Voor durven. Je maakte me bewust van het feit dat ik niet voluit vrouw durfde te zijn, een keus die ik in mijn kindertijd maakte. Je liet me de aanwezigheid van je zussen voelen, al bleef het nog lange tijd lastig met ze te communiceren. Jij was het die mij kon bereiken en me helpt beseffen dat ik nog veel meer te doen heb. Jij hielp me beseffen dat ik anderen mag vertellen over wat er op een diepere laag eigenlijk speelt bij miskramen. Jij roept me op voluit te genieten en te leven! Dank je wel daarvoor.
Voor altijd in liefde verbonden!
mamma
