Archives

Steeds opnieuw beginnen.

Sommige kinderen laten gedrag zien dat niet altijd even fijn of handig is. Vaak zijn ze gewoon nog niet zo ver dat ze het anders kunnen. Stel, je wil contact maken, maar geen idee hoe…..dan kan een duw een begin zijn. Dat is niet stout, dat is onhandig. Of stel, je wordt overspoeld door indrukken en dan wordt er ook nog iets gezegd wat je écht niet leuk vindt. Dan zet je een keel op, omdat het je gewoonweg niet lukt om redelijk te zijn.
Voor ouders en andere opvoeders kan dat behoorlijk vermoeiend zijn, weet ik uit eigen ervaring.
Inmiddels heb ik geleerd om verder te kijken en te voelen. Waarom doet een kind zo? Dat maakt dat ik met meer liefde en rust bij een kind kan zijn en kan helpen te benoemen wat er gebeurt. En stapel niet alle ervaringen op elkaar, het is best menselijk, maar niet handig, in dit geval niet handig van de volwassenen 😉
Begin steeds weer met een schone lei, zet elke ochtend (minstens!) je teller op 0. Je zult zien dat je meer liefde en geduld kunt opbrengen en je kind heeft er ook zeker baat bij. De hele sfeer en relatie worden er een stuk gezelliger van! Ik kan het iedereen aanraden!

Freya's kroost Tips en Ervaringen

Innerlijk kind

In de weg van een Nieuwetijdskind goed begeleiden is het belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Te luisteren ook naar het Innerlijke kind in jezelf.

Dat jongste niet altijd goed begrepen wordt op school, dat raakt mij als moeder. Later voelde ik dat het ook mijn pijn raakte van vroeger, het raakt aan het niet gezien worden, niet gehoord worden, niet herkend worden. Toen, in de jaren 70 en 80, was er ook nog niet veel bekend over de tijd die nu steeds krachtiger wordt. Dus het is vrij logisch dat ouders, leerkrachten en anderen niet zagen wat er te zien was. Ze wisten het niet en wat je niet kent, kun je soms letterlijk niet zien, schijnt. Dus het is niemand te verwijten, maar verdrietig is het wel. Ik voelde me dus zo alleen en onbekend op aarde. Pas vele jaren later kwam er herkenning; vriendinnen, vrienden, mensen die ik her en der op opleidingen en festivals begon te ontmoeten….. er zijn er meer van mijn soort!

Mijn jongste kan niet met autoriteit omgaan, zo noemen ze dat op school. Hans Stolp zegt hierover: Nieuwetijdskinderen willen alles uitgelegd krijgen, ze willen als gelijkwaardig gezien worden en dus in een zinvolle samenwerking met hun ouders naar volwassenheid toe groeien. Een dergelijk proces laat zich beter met het woord ‘begeleiding’onder woorden brengen dan met het traditionele woord ‘opvoeding’, dat allerlei oude noties en gevoelens oproept. Ook vergelijkt Hans Stolp Nieuwetijdskinderen met ijsbrekers, dragers van de nieuwe energie en levenshouding die bij het Watermantijdperk hoort. Alles wat nog van het oude Vissentijdperk is en wat niet meer dient, dat raken zij aan met hun gedrag en manier van doen, met hun Zijn. (mijn woorden gebaseerd op stukje uit het boek: De levensopdracht van nieuwetijdskinderen. Wie ze zijn en wat ze ons leren, van Hans Stolp)

Mijn jongste kan dus, denk ik, niets doen aan zijn houding, in die zin dat het zijn taak op aarde is om alles wat niet meer past daar van bewust te maken. Het autoritaire past niet in de Waterman-energie, die over verbinding en eenheid gaat, over vanuit je hart leven. Dus zal hij dwarsliggen op school, simpelweg om dat duidelijk te maken. Dit alles gebeurt uiteraard op een niveau waarvan hij zich niet bewust is. Hij voelt zich wel druk in zijn hoofd, zegt hij soms. Hij wil graag alles begrijpen, het moet immers wel nut hebben (blog  http://blog.freyheid.nl/bewust-zijn/het-moet-wel-nut-hebben/) . Die innerlijke drijfveer is gewoonweg zó krachtig, dat hij zich niet simpelweg kan onderwerpen, zoals ik wel deed. En met dat onderwerpen was ik verdwenen. Al zag men dat niet, denk ik. Mijn taak als ouder is de school hierover vertellen, Aydens boodschap als het ware vertalen voor ze. Ik heb dan ook wat leesvoer meegegeven waarvan ik denk dat het goed kan zijn om als school mee bezig te gaan. Een hele spannende stap, tenslotte was ik altijd erg verlegen…….. en twee doorgewinterde juffen roepen al snel dat kleine meisje wakker. Toch heb ik het gedaan en gelukkig word ik hierin volledig gesteund door mijn ex, vader van jongste. En ook door mijn huidige echtgeniet, maar die was niet bij het gesprek aanwezig, ex wel.

Dat kleine meisje in mij is weer erg aanwezig, ze wil nu wel praten en zich uiten, via mij, volwassen Freya. En dat kan nu ook, met stapjes gaan we samen op pad, ik schrijf, ik deel. Zij heeft zoveel inzichten en ik nu de moed van een volwassen vrouw die nodig is om er mee naar buiten te komen. Ik zorg dus dat die innerlijke stem ruimte krijgt, dat mijn innerlijk kind zich kan uiten, alsnog. Dat het serieus genomen wordt en zich veilig kan voelen in de warmte van mijn volwassen moederhart. Door dit te doen, kan ik nu ook voor mijn kind staan, zorgen dat ze hem wel zien, volledig, zoals hij is, en het liefst ook met de boodschap die hij, en andere jonge kinderen op school, uitdraagt! Daarmee ben ik nu ook ijsbreker, geen makkelijke taak, wel een noodzakelijke. Ik zie de kinderen onder mijn ogen meer en meer veranderen. Ik zie ook dat hij niet anders kan dan doen wat hij doet.

Tegelijkertijd is het onze taak als opvoeders om stevig op aarde te landen, de meesten zijn daar niet volledig, ook voor mezelf blijft dat punt van aandacht. Dus steeds weer goed voor mezelf zorgen, aardende dingen doen zoals: wandelen, kleien, grondingsoefeningen, tuinieren, hardlopen, wat maar bij je past. (hardlopen doe ik niet) En ik zoek informatie, steeds weer, ik wil groeien en mijn kind helpen groeien. Samen doen we nu oefeningen uit het boekje Stilzitten als een kikker. van Eline Snel, een boekje vol praktische tips over mindfulness. Met CDtje, vorige week vroeg hij zelf of we een oefening konden doen. Deze kinderen leren hun energie te voelen, te weten wat van hen zelf is, is erg belangrijk. Evenals ze leren zelf de rust te vinden, te midden van alle hoorbare, zichtbare en onzichtbare prikkels die onze wereld tegenwoordig overspoelt. Dat is waar ik mee bezig ben en wat ik graag doorgeef. Dus als je meer wil leren hierover blijf me dan vooral volgen, binnenkort ga ik workshops geven aan ouders van Nieuwetijdskinderen!

Het moet wel nut hebben.

Mijn jongste is, zoals ik al eerder schreef, erg autonoom, EigenWijs. Hij zal niet zomaar iets doen omdat een ander dat zegt. Hoe anders dan zijn moeder destijds. Ik was zo volgzaam als maar kon, maar IKzelf was in wezen weg, niet op aarde.

Hij doet dat niet. Heel krachtig, zei zelfs dat als hij een luisterend jongetje wordt, hij zichzelf niet meer is, en dat weigert hij. 6 jaar! Knap van hem. Lastig voor de juf, voor ons opvoeders. Het maakt me wel erg creatief, creatief zonder verf of gedichten. Het daagt me uit om het nut van allerlei, voor mij, zo vanzelfsprekende dingen eens nader te belichten en toe te lichten.

Neem nou lezen. Hij zit in groep 3 en leest, net als alle andere kinderen in Nederland in groep 3 leren lezen. Al heel snel vroeg de juf of ik hem kon vertellen om hardop te lezen. Hij had namelijk gezegd dat dat niet hoeft, mamma leest ook niet hardop. Voor het gemak vergat hij alle uren voorlezen blijkbaar even, maar verder heeft hij gelijk; alle romans, spiritueel zielevoer en tijdschriften lees ik “in mijn hoofd”.  Ik heb hem verteld dat ik vroeger ook hardop las, dat de juf dan kan horen hoe het gaat, dat willen juffen nou eenmaal, om complimenten te geven, of hulp te bieden, net wat nodig is. En ja hoor, hij begon meer hardop te lezen, ook thuis. Liefst zo dat wij niet konden meelezen en de fouten niet zouden opmerken. Ook daar vond ik een oplossing voor om het leuker te maken. We lezen elkaar om beurten een bladzijde voor. Hij uit zijn boekje, ik uit Dolfje Weerwolfje. Na een paar weken was dat natuurlijk gewoonte geworden en dus saai. Ayden begon de woorden in willekeurige volgorde te lezen, of van rechts naar links, of beneden naar boven. Simpelweg vertellen dat we in het Nederlands van links naar rechts en van boven naar beneden lezen, dat helpt bij hem niet. Trouwens, dat weet hij toch wel. Alleen, hij deed het niet, zag blijkbaar het nut niet zo, met die simpele kinderboekjes die hij kan lezen. Misschien maakte hij het voor zichzelf wel leuker zo?? Dus, ik ging hem letterlijk spiegelen. En las uit Dolfje ook van rechts naar links, sloeg her en der een woord over, voor de extra verwarring, best nog lastig om te doen trouwens! Verontwaardigd dat hij was! Hij snapte er niks meer van! Mooi zo, dat was de bedoeling, want nu kon hij wel ontvangen dat mijn boodschap was dat we niet voor niks van links naar rechts lezen……. !! Sindsdien heb ik hem niet meer de volgorde van de zinnen en woorden horen veranderen, hij leest de goede kant op, want dan is het verhaal te begrijpen.

Ik ben benieuwd wat voor creatieve gedachtesprongen ik in de toekomst nog zal mogen maken, om hem te overtuigen van het nut van het één of ander. En verder zal ik de juf helpen hier begrip voor te hebben en haar weg met hem te vinden. Dit is namelijk wel heel duidelijk wat kinderen in deze tijd komen doen. Ze willen Zelf het NUT ergens van voelen. Klakkeloos alles overnemen is er bij deze kinderen vaak niet meer bij. En daar mogen we met respect en creatief mee omgaan. Op deze manier zullen de onnodige zaken vanzelf overboord gegooid gaan worden en zal het leven steeds puurder worden. Alleen wat er werkelijk toe doet, dat kan met deze energie groeien.

Taak voor Nieuwe Tijds ouders

Mijn jongste komt wat doen hier op aarde, heel duidelijk. Zo duidelijk dat hij al jong zei: Ik kom jullie helpen. Lief hoor, maar hij is ook weer kind………. Dat vergeet hij vaak. Op school wil hij niet werken, want hij weet het toch allemaal wel. Als Ziel klopt dat natuurlijk, denk ik dan. Tenslotte hebben we allemaal het Goddelijke in ons en kunnen we als we in Verbinding zijn bij allerlei informatie. De doorgekregen inzichten zijn in grote getale te vinden, schrijvers van boeken en blogs noemen het steeds vaker. Doorgekregen, inspiratie, channeling, geef het maar een naam, de informatie is er.

Als mensenkind echter is hij nog jong in jaren, mag hij kind zijn en toch echt nog leren lezen en schrijven…… Hij is koppig, hij is erg authentiek, heel erg zelfs. En dat is dan best lastig. Hij is mijn kind, en zijn vaders kind, overduidelijk. Heel bewust gekozen ook. Ruim anderhalf jaar voor de conceptie was hij bij ons beiden aanwezig, wij kenden elkaar nog niet. Vanaf de eerste zoen wist ik dat ik de vader van mijn toen-nog-ongeboren-kind had gevonden. Hij stond te trappelen daarboven, ik was al snel zwanger en met 37 weken vond meneertje het tijd voor zijn entree in deze wereld. Een sterrekijkertje, dwars vanaf het eerste fysieke moment, zullen we maar zeggen!

Hij is mijn kind en spiegelt me. Via Fluisterkind kreeg ik inzicht in mezelf, het is een methode die er vanuit gaat dat kinderen ook het beste voor hun ouders willen. En als hun ouders niet het beste uit zichzelf halen, dan spiegelen ze hen wel. Ik dook in mezelf, kreeg dingen helder, begin meer en meer naar mijn zielsverlangen te leven en mijn kind werd wat meegaander. Om mee naar school te gaan, een vast ritme te ontwikkelen van eerst aankleden, dan eten en dan naar school. Om wat simpele dingen te noemen. Echter, op school is hij koppig als wat, kan juf alle trucjes uit de kast halen en zijn we blij als hij aan het werk gaat. Mij spiegelt hij niet, denk ik. Ik was als kind erg aangepast, inmiddels heb me vrijgevochten en ga mijn eigen weg. Het schoolsysteem spiegelt hij wel degelijk! Er zijn steeds meer kinderen als hij, krachtige eigen wil, helder voelen, wijsheid die van ver komt. Leven vanuit het hart, wetend dat ze nog veel weten en iets komen doen ook. De school is nog ouderwets andersom, die denken de kinderen van alles te moeten leren, er van alles in te moeten proppen. terwijl de kunst is de kinderen  te helpen herinneren wat hun grootste talenten zijn. Precies om die reden ben ik uit het onderwijs gestapt. Ik was te jong en onervaren om te weten hoe het dan wel moest, maar kon niet over mijn hart verkrijgen het verkeerd te doen. Scholen mogen zich gaan verdiepen in Nieuwetijdskinderen, in beelddenkers, die een andere manier van leren nodig hebben om tot hun recht te komen. Er is een mooi plaatje met dieren die examen doen, in een boom klimmen. Met een aap, een olifant en een vis, of zo iets. Zo is ons schoolsysteem. En alleen als je als dat aapje bent, kom je goed mee. Dat een vis of olifant zijn eigen unieke eigenschappen heeft, wordt hier volledig vergeten, en dat is zonde.

Hij is mijn kind en ik besef dat het daardoor mede mijn taak is, evenals van zijn vader, om de school te helpen zich bewust te worden van de omslag die nodig is. Wij kozen deze school, wij mogen in gesprek en dingen vertalen. Susan Smit schreef er een mooie blog over in de Happinez. Over de generatie boven ons, die zich gespecialiseerd heeft in “hoe het hoort” en vooral niet teveel emotie te tonen, om ten alle tijde maar beheerst te blijven. En de kinderen onder ons die vanuit hun hart leven en echtheid vragen. Ik wil daar aan toe voegen, dat het van mijn generatie de vertalers maakt, de bruggenbouwers. Die de kinderen mag zien zoals ze werkelijk zijn en de scholen, het oude systeem, mogen wijzen op de veranderingen die gaande zijn en de broodnodige aanpassingen die dat vraagt!! 

Uiteraard zijn er uitzonderingen, in alle generaties, voor het schrijfgemak scheer ik nu velen over één kam. Dichterlijke vrijheid, maar dan op mijn eigen wijze 😉

Ouders mogen luisteren naar hun kinderen

In mijn beleving zijn we Zielen die een aards leven komen ervaren. Als Ziel in het licht is er slechts licht, geen ervaring, wel een weten. Om te ervaren kan je kiezen om als mens op aarde te gaan incarneren. Sterker nog, ik denk dat we onze eigen ouders kiezen. Op zielsniveau ben ik dus de moeder die mijn kinderen wensen. Als mens heb ik echter geregeld het gevoel het niet te weten, te zoeken, fouten te maken.

Mijn kinderen hadden al vroeg bijzondere verhalen, ervaringen. Ik luisterde, verwonderd, geraakt in mijn diepste binnenste, door waarschijnlijk onbewuste herkenning. Toen mijn oudste jongens nog klein waren, was ik nog erg onbewust. Toch luisterde ik geboeid en besefte ik dat ze waarheid spraken, al snapte ik het niet. Ik denk dat dat komt omdat ik mijn hele leven al een hoge gevoeligheid heb, al was ik al dik in de dertig toen ik dat ook echt erkennen kon. Iemand liet me zien wat ik allemaal zo normaal vond, van alles aanvoelen, simpelweg al weten. Niet ieder mens heeft dat, besefte ik toen. Maar steeds meer mensen herinneren zich het wel, zeker in deze eeuw. Als puber nam ik gevoelens van anderen over, onbewust meestal. Soms bewust en dan vroeg ik degene van wie ik iets zwaars overnam: Hoe gaat het met je? Vaak bleek er dan verdriet of boosheid te zijn, en als die ander er over vertelde, raakte ik het nare gevoel langzaam weer kwijt. Inmiddels kan ik dit sneller herkennen en ook zorgen dat ik er geen last van heb, dat heb ik geleerd en dat was veel oefenen.

Mijn kleine jongens destijds gingen ’s nachts naar hun eigen ster. Ze spraken samen af en hadden ’s morgens hele verhalen over wat ze allemaal gezien hadden, waar ze geweest waren en dat ieder mens zijn of haar eigen ster heeft. De oudste vertelde ons ook dat ieder mens op zijn eigen moment Nieuwjaarsdag heeft, de mijne valt volgens hem op 4 januari en die van hemzelf op 30 september. Volgens hem kon je de hele wereld duiden in getallen, iets wat de numerologen met hem eens zullen zijn, weet ik nu. Ik vond het boeiend, en las er later zelfs over in een boek over kleuren en getallen : De Magie van kleur! Hij was 5, hij kon nog niet lezen, hij WIST het zelf gewoon al.

Dat door de kosmos reizen heb ik zelf ook één keer bewust ervaren. Het was een nacht in een winter, ik zal eind 20 geweest zijn en had net mijn eerste echte intense healing ervaren. De healer had gezegd dat er dingen konden veranderen, hij had wat entiteiten weg gehaald en naar het licht terug gestuurd. Wie weet veranderde mijn eetgewoonten wel of zo. Ik vond het vreemd. Merkte niet zo veel verder. Behalve dat ik me lichter en jonger voelde. (de entiteit was erg oud)  Ik vloog die nacht vlak na de healing opeens door de kosmos, ik wist dat mijn lichaam sliep, en ook dat ik niet droomde, dat het “echt” was. Wat het  échte leven in een ander daglicht stelde vanaf dat moment, dat wel. Het was waanzinnig mooi, allemaal sterren, vrijheid van vliegen ervaren en weten dat ik Thuis was. Lange tijd heb ik heimwee naar dit gevoel gehad, en verlangde ik naar nog zo’n ervaring. Het lijkt echter niet af te dwingen, de kinderlijke afspraken die mijn zoontjes maakten, zijn wellicht alleen aan de pure onschuldige kinderen gegeven. Ik heb het tot op heden nooit meer zo ervaren.

Wel op een andere wijze, in een vrijpartij, die zo intens verbonden was, dat we beiden het gevoel hadden dat de hele Kosmos door ons heen ging! Ook een waanzinnige ervaring waar ik naar terug verlangde, maar ook dat was tot nog toe eenmalig.

Het feit dat ik dit dus wel al ergens voelde sluimeren in mijn Zijn, maakte dat ik mijn kinderen kon horen en zien. Dat ik ze serieus nam, en genoot van hun verhalen. Ik weet dat veel ouders het ook af doen als onzin. En dat is jammer. Laatst sprak ik een moeder die dit zelf niet kent, maar bij haar kind ziet dat er meer is. Ze is nieuwsgierig, wil weten wat haar kind ervaart en zoekt…..dat vind ik mooi, daarin voel ik haar moederliefde en dat raakte me.

Tegenwoordig komt de term Nieuwetijdskinderen steeds meer voor. Ik heb er wat rondlopen hier. Ik zie hun wijsheid en kracht, al zwakt het in de puberteit wat af, ergens. De jongste is nu 6 en erg uitgesproken, krachtig ZichZelf. Heeft ook al een sterk zelfbeeld en kan goed verwoorden wat er speelt. Zich klakkeloos aanpassen op school, zoals ik deed vroeger, weigert hij. Als ik dat doe, ben ik meZelf niet meer, zegt hij dan. Wauw! Wat een power. Tegelijk vind ik het ook lastig, we leven op aarde, hij koos voor de aarde…… We zoeken een vorm. En laatst moest hij even gillen en krijsen, Nieuwetijdskinderen kunnen erg druk doen, schijnt. Ik bleef aanwezig, mijn Liefde voor hem voelend en opeens zei hij: mamma, het is zo druk in mijn hoofd! 6 jaar en zo helder kunnen verwoorden wat er is! Petje af. Daar kunnen veel volwassenen van leren. En ik zie het vaker. Ooit had ik een gastkindje. Als ik vroeg hoe het op school geweest was, zei hij wel eens: Dar wil ik met jou niet oer praten, dat vertel ik wel aan mamma of pappa. Dat vond ik zo mooi. Zijn eigen grens voelend en respecterend gaf hij mij, liefdevol een Nee als antwoord.

Laatst zei iemand me: jij bent zijn moeder, jij weet het wel, want jij bent de deskundige. Als ik dieper voel, dan weet ik dat ik gekozen ben, om in mezelf ook die kracht te ontwikkelen die nu nodig is. En de runen zeiden me: Blijf dicht bij jeZelf, duik in jezelf, stroom mee……

 

Freya 28 januari 2015