Steeds vaker wordt er gescheiden, en ik hoor, tot mijn stomme verbazing zo vaak weer dat vooral de moeders de kinderen opeisen. Dat ze de meeste zorg dragen, nemen. Dat vaders maar af en toe mogen zorgen. En zodra moeder eens kwaad is, nou, dan houdt ze het kind toch lekker bij zich….dag pappa! Ja, echt! Woest maakt me dat. Kinderen hebben beide ouders nodig. En de meesten hebben een pappa en een mamma. En als je in de gelukkig omstandigheden bent dat je beiden nog leeft, vind ik dat je zorg moet delen! Het is voor kinderen al traumatisch genoeg dat er gescheiden wordt, al kan een lang huwelijk vol drama ook traumatisch werken. Dus soms is het wel degelijk de beste oplossing. Maar dan moet je wel zorgen dat je de zorg deelt, dat het kind niet in een situatie komt waarin de ene ouder veel minder in beeld is. Ik ben gescheiden, 2 keer zelfs, helaas. Maar met beide vaders heb ik vanaf het begin co-ouderschap, zodat de kinderen ons evenveel moeten missen. En dus ook evenveel zien. En dan ook om en om het weekend, en door de week de helft van de tijd. Zodat een kind gewoon echt zijn of haar leven met je kan delen, of je nou hier of daar woont. Schooldagen zijn toch anders dan weekends ten slotte.
De laatste jaren hoor ik steeds vaker dat er bewust gekozen wordt voor de eerste jaren bij mamma, en als het kind dan 6 of 7 jaar is, dan mag pappa wel weer in beeld komen, als hij geluk heeft. De fout die daar gemaakt wordt, naar mijn idee, is dat de moeder vele malen belangrijker gemaakt wordt dan pappa. Terwijl toch beiden nodig waren om het kind op de wereld te zetten. Een vader heeft andere energie dan een moeder. Moeders zijn vaak voorzichtiger, beschermender en vaders juist wat ruwer. Dat is ook onderzocht naar mijn weten, maar kijk om je heen en je ziet de vaders hun kinderen hoger de lucht in gooien, ruwer stoeien en de moeders roepen veel sneller: pas op! Zo werkt de natuur. En het is erg onnatuurlijk om de ene ouder bewust buiten spel te zetten.
Verder hebben mannen in ieder geval een andere energie dan vrouwen. De vaders, zeker degenen die goed in hun mannelijke energie zitten, zullen een beschermende energie hebben voor hun gezin, een energie die veiligheid biedt, waarbinnen een kind de wereld kan verkennen. Als ik terugvoel naar mijn vroege jeugd en mijn vader voel, dan voelt het alsof er twee enorme handen me koesteren en dragen! Dat is wat vaders over het algemeen doen.
Een scheiding is niet makkelijk, waarschijnlijk voor iedereen. Maar de ouders horen toch echt de verantwoordelijkheid te nemen en hun kind te verzorgen. Om de beurt, als in één huis niet meer werkt. En als je samen besluit dat het dan toch anders gaat dan half/half, dan is het in ieders belang om je aan de gemaakte afspraken te houden. Zeker in het belang van het kind, want dat geeft houvast, en houvast is veiligheid te midden van de enorme onrust die een scheiding toch al met zich meebrengt. En ook als vers gescheiden partners, kun je je het beste aan de afspraken houden, weet ik uit ervaring. Dan is het gewoon helder. Jij jouw dagen, de ander de andere dagen, geen gezeur. Niet proberen te manipuleren, of ruilen en dan scheef gaan kijken, omdat je opeens toch weer meer, of juist minder….. Dat flexibeler omgaan met afspraken kan vaak in een later stadium wel. Als je allebei het verdriet en de boosheid hebt verwerkt, een plek hebt gegeven en weer echt een leuk leven hebt opgebouwd zonder de ander.
Ik heb ooit gehoord dat de eerste periode vlak na de scheiding het meest zegt over hoe je uiteindelijk als ex-en met elkaar om zal gaan. Mijn eerste ex en ik zorgden goed voor elkaar. We kochten zelfs samen nieuwe pannen voor de één en nieuw bestek voor de ander. Heel apart, en tegelijk heel komisch. Toen het daadwerkelijk apart wonen een feit was, en zeker toen er nieuwe partners kwamen was het soms nog wel ruzie, zoeken naar nieuwe balans en eigenlijk vooral vechten voor ons plekje als echte ouder. Pas toen dat lekker liep, konden we met gemak dagen ruilen. Op school kom ik tegenwoordig vaker met zijn huidige vrouw op 10-minutengesprek dan met hem, zo loopt het, en af en toe vieren we met de kinderen samen hun verjaardagen weer. Mijn tweede ex en ik hadden in heel korte tijd, in goed overleg de spullen verdeeld, een ouderschapsplan opgesteld, wat al was ingevoerd. Ook hier was er weer een tijd gedoe, maar vooral door de pijn van zijn plotselinge vertrek, nieuwe partners et cetera. Inmiddels loopt ook ons contact prima, vangen we als het moet even elkaar op, of ons kind, als het zo uit komt. En soms zijn we gewoon even samen pappa en mamma, en ons kind geniet daarvan!
Ik hou zielsveel van mijn kinderen, van allemaal. En de eerste tijd na de scheidingen vloog ik tegen de muren op van verdriet dat ik ze moest missen als ze bij pappa waren. Maar ik hou zo zielsveel van ze, dat ik ze hun pappa en mamma gun! In de loop der jaren went het wel, zo’n ritme van kinderen thuis en een stil, rustig, kind vrij huis. Alleen de langere vakanties, die blijven zeuren. De eerste dag dat mijn kinderen weg zijn, zeker als ze fysiek ver weg gaan, ben ik niet te genieten. Dan huil ik, ben ik rusteloos en voel ik het lijntje vanuit mijn hart enorm uitrekken…… Dat doet pijn, en dat mag. Want het blijft tegennatuurlijk om je jonge kinderen zonder jou zo ver weg te weten.
De vakantieperiode dat ze er wel zijn, is weer extra genieten en extra vermoeiend, want fulltime moederen ben ik gewoonweg niet meer gewend.
Als ik het er met de kinderen wel eens kort over heb, dan merk ik toch dat ze blij zijn met de keuze die we maakten, zodat ze ons allebei evenveel zien en met ons allebei gewoon de band hebben kunnen opbouwen die je als kind nou eenmaal met je ouders opbouwt. Inclusief het afzetten als puber, zowel bij mij als bij hun vader.
Kinderen verdienen als het even kan, allebei hun ouders! En daarvoor moeten de ouders hun eigen drama’s maar even terzijde schuiven en hun kind voorop stellen. Pas als je dat kan, ben je volwassen bezig.