Liefde is zo helend, dat merk ik steeds meer in mijn huidige huwelijk. Mijn lijf heeft trauma’s beleefd, miskramen, heftige bevallingen, veel pijn zit nog opgeslagen in mijn baarmoeder, in mijn vagina. Het is bijzonder om te voelen dat er steeds meer oude pijnen loskomen en getransformeerd worden. Op het Hieros Gamos festival kon ik er weer wat van laten gaan in speciale workshops daarvoor, omringd door vrouwen die ook pijn met zich mee dragen en vrouwen die vooral vreugde ervaren in vrouw zijn. Ik voelde zelf een duidelijk verschil toen het ging over voelen wat seksualiteit voor me betekent en wat de herinnering aan bevallingen en miskramen in me opriep. Seksualiteit stroomt inmiddels al jaren voluit en ik kan er erg veel vreugde aan beleven. Het is soms letterlijk hemels! Meerdere mannen heb ik de afgelopen jaren lief gehad en bemind en steeds weer kon ik genieten van de heerlijke energie die vrijen in mij wakker maakt. Als ik me echter mijn miskramen herinner en mijn behoorlijk traumatische bevallingen, dan komt er verdriet en schiet er pijn in mijn hart en wel heel acuut! Mijn hart ging dicht, op slot en dat doet pijn….

Het gaf me ook een inzicht in het waarom ik soms zo’n moeite heb met open hart te genieten van het vrijen. Met mijn huidige echtgeniet heb ik niet samen een kindje. En hoewel dat heel prima is, aangezien we beiden al 4 kinderen hebben en niet de jongsten meer zijn, is het ergens ook heel verdrietig. Een verdriet dat, voelde ik opeens, ook in mijn baarmoeder huist. Op dezelfde plek als waar de pijnen van miskramen en bevallingen liggen opgeslagen.

Ik heb dit erkend, en met hem gedeeld. Dat maakt al dat ik opener ben tijdens het vrijen. Als de overgave volledig is, is het verdriet erg dichtbij. Soms barst ik dan opeens in huilen uit. En dat is goed, tranen helen….. Bovendien gaat mijn hart er minder van in de pijn, omdat ik het toe kan laten blijft mijn hart open.