Pas op met wat je vraagt…

…misschien krijg je het wel 😉

Ik heb, zo voelt het, voor dit leven het besluit genomen Lief te hebben. Op vele manieren, in geuren en kleuren. In licht en duister. Met vreugde en verdriet. Van alles is er dit leven al op mijn pad gekomen. Van jarenlange liefdes in stilte. Dacht ik, na jaren eens navraag gedaan, hij had wel degelijk iets door, maar kon er zelf ook niks mee, dus deed alsof zijn neus bloedde! Naar recht op mijn doel af en na een dansavond iemand mee naar huis nemen. Uitersten in mezelf heb ik leren kennen in de liefde. Van super zeker van mezelf tot heel onzeker en verlegen (eind 30 opeens weer). Van samen wonen, trouwen, latten tot 24-uursliefdes.

Ik heb er al vaker over geschreven. Grote Liefdes. Wanneer is iemand een Grote Liefde? Voor de één is dat iemand met wie je je verdere leven wil delen. Voor mij is dat niet per se waar. Ja, zulke Grote liefdes waren er, samenwonen, trouwen zelfs 2 keer, kinderen krijgen, met 2 mannen gedaan…. Dat was in de overtuiging/hoop dat we lang, zelfs altijd samen zouden blijven. Bleek niet zo te zijn. (wat betreft de vaders van mijn kinderen)

Een grote liefde van me heeft zo’n drang naar vrijheid, dat ik hem nooit heb proberen te vangen….juist omdat die Liefde zo groot is. Hou ik niet genoeg van hem dan? Of juist wel meer? Zoveel dat ik hem niet probeer te veranderen. Wat je vreemd genoeg vaak ziet: ik kan deze man wel temmen…  Voor mij klopt dat niet, al heb ik ook momenten gehad dat ik er stiekem wel op hoopte. Onze verbinding is diep, dwars door alles heen kan die band voelbaar zijn. Onlangs vierden we dat we elkaar al 10 jaar kennen en van elkaar houden, in alle vrijheid, met alle respect en ruimte voor waar de ander is. Dat betekende in ons geval ook tijden van grote afstand, zowel fysiek als emotioneel. En elkaar ook steeds weer vinden, in Liefde.

Een andere Grote Liefde leeft zo’n andere fase, zo’n ander leven, dat bleek niet te verenigen in het aards bestaan. Heel heftig, tegelijk zo intens waar. Wij zien elkaar momenteel nauwelijks, spreken elkaar vrijwel nooit, en toch is die Liefde er wel degelijk. In ons hart zo dichtbij. In dromen of parallelle levens zijn we wel degelijk soms innig verbonden, genieten we onze Liefde. Zonder dat er op aarde iemand anders last van heeft, of verdriet. (verdriet heb ik zelf wel, bij vlagen…als het aardse-wat-er-niet-kan-zijn me overvalt weer) Dat zouden we geen van tweeën willen. Hem ken ik al eeuwen en eeuwen, nog langer dan dat, zo voelt het. Zo diep verbonden, dat is niet te beschrijven voor mij. (nog niet in ieder geval)

Met mijn echtgeniet is er een band die heel krachtig is, vanaf dat we werkelijk met elkaar in gesprek gingen wisten we: wij gaan trouwen, wij horen bij elkaar. Menigeen zal er niks van hebben begrepen, wat erg logisch is, dat deed ik ook niet. Na 2 jaar begon t me langzaam te dagen….al is het ook ergens nog een groot mysterie. “Ik snap er niks van, maar het voelt goed!” Bij ons twee inmiddels een gevleugelde uitspraak 😉 Mijn echtgeniet draagt me, steunt me, is de aarde voor mij, zodat ik stromen kan, steeds duidelijker richting ervaar in mijn leven. Hij neemt me dingen uit handen, zodat we beiden meer kunnen doen waar onze kracht ligt, en geen eindeloze energie verliezen met dingen zo moeten  doen omdat het erbij hoort. Samen ontdekken we dieptes die nieuw zijn, voor hem, voor mij. Ontdekken we dingen die we nog niet eerder bij een ander vonden, of slechts amper. Hij ziet me zoals ik ben, met mijn Grote hart en liefdes om me heen. En dat is zo fijn, ik bloei er van open. Hij vroeg me ooit: “Wil je leven vanuit angst of vanuit Liefde?” Een vraag die me opende, voorbij de angst. Die me opende om meZelf te zijn, ook als het eng is. Na pijnlijke ervaringen vroeger, was ik best huiverig meer liefde toe te laten, tegelijk klopt het zo bij wie ik ben. In zijn veilige omarming durf ik weer.

En dat bracht me ruimte voor meer liefde. Ook diep, Groots, bijzonder en zuiver. Platonisch deze keer, nieuw voor mij, sinds ik rond mijn 30ste open bloeide. En o zo kloppend nu. Weer een andere vorm van liefde, met tijd en ruimte vrij maken om elkaar te ontmoeten, te Zien, te verliezen en te zoeken, met de nodige tranen soms. Herkenning en verbazing, aftastend waar de ander is. Verwarring en soms zo logisch. Hij ziet me zoals weinigen mij zien, en dat raakt mij zó diep dat ik regelmatig tot tranen toe geroerd ben. Het opent mij weer op andere lagen dan waar mijn andere liefdes me openen, zodat ik nog completer kan zijn wie ik ten diepste ben.

Al die mannen laten me stukjes van mezelf zien, confronteren me met andere stukjes in mezelf waar ik zelf (liefst) blind voor ben. Houden op een andere manier van mij, zodat er steeds completer van mij gehouden wordt. Ik voel mij rijk, geliefd en diep dankbaar dat ik nu op een punt in mijn leven kom dat ik werkelijk kan leven met een lieve echtgeniet samen èn tegelijk zo meZelf kan zijn, de Liefde mag laten stromen, waar die ook wil gaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *